น้ำผึ้งหยดเดียว กับ สงครามกลางเมือง

ช่วงนี้ไอแค่ก ๆ หลังจากนอนซมหลายวันก่อนโน้น

ไอแบบนี้ ทำให้นึกถึงว่า ถ้าเมิ่อก่อน คงจิบน้ำผึ้งเหยาะมะนาว

เดี๋ยวนี้ทำได้แค่บีบมะนาวลงคอไปตรง ๆ ไม่ต้องใช้น้ำผึ้งมันละ

แล้วเหยาะเกลือตาม

หูยยยยย์ แค่นึกก็ซาบซ่าน

ตอนกำลังอาบน้ำ ก็ไอ แล้วนึกถึงน้ำผึ้ง แล้วก็นึกเลยเถิดไปถึงวลี น้ำผึ้งหยดเดียว ทำให้เกิดสงครามกลางเมือง ขึ้นมา

(คือจากน้ำผึ้งหยดเดียว แล้วเกิดปรากฎการณ์แบบ ลุกลามบานปลาย หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเกิดสงครามกลางเมือง)

แต่พอลองพิจารณาดูดี ๆ วลีนี้ โทษน้ำผึ้งหยดเดียวมากไปหน่อย เหมือนที่บอกว่า ฟางเส้นสุดท้าย ทำให้ลาหลังหัก อะไรทำนองนั้น

คือ สงครามกลางเมืองมันจะเกิดของมันอยู่แล้ว ก็เพียงแต่หาน้ำผึ้งรับบาป จับมาบูชายัญ เท่านั้นเอง

เชื่อว่า ไม่มีน้ำผึ้ง มีแต่น้ำบูดู หรือมีแต่น้ำพริกแมงดา คนมันอยากรบกัน มันก็หาข้ออ้างมาใช้เพื่อมารบกันอยู่ดีนั่นแหละ

เพียงแต่ถ้าไม่มีข้ออ้างเกริ่นนำ อยู่ดี ๆ มารบกัน มันจะดูกุ๊ยไปหน่อย ต้องทำให้ดูไฮโซ ด้วยการสร้างข้ออ้างเสริมความชอบธรรม

ฝรั่งใช้คำว่า rationalization

ไทยใช้คำว่า "สีข้างเข้าถู"

ลองย้อนไปดูสงครามโลกครั้งที่หนึ่งก็ได้

ผลจากการลอบสังหารคนสำคัญทางการเมืองหนึ่งคน ทำให้หลายชาติจับขั้วเพื่อรบกันทั้งโลก มันดูเหลือเชื่อนัก

แต่มันก็เกิดขึ้น ท้งที่มันดูเหลือเชื่อ

สิ่งที่เป็น คือหลายชาติเหล่านั้น มีแนวโน้มจะรบกันเองอยู่แล้ว เหมือนสุมเชื้อเพลิงดินระเบิด รอแค่ใครมาจุดชนวนเท่านั้น

สถานการณ์ตอนเกิดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง คล้ายกับว่า ถ้าหมาของเพื่อนบ้านหลุดมากัดลูกเจ้าของบ้านหลังหนึ่ง แล้วคนในหมู่บ้านก็แยกเป็นแก๊งยกพวกมาฆ่าล้างบางฝ่ายตรงข้าม โทษฐานไม่ดูแลหมา หรือโทษฐานคบค้ากับบ้านที่ไม่ดูแลหมา

เกิดแบบนี้ แสดงว่า ในหมู่บ้านนั้น มันโหยหาความอยากตีกันหรือฆ่ากันได้ที่อยู่ก่อนแล้ว รอแค่ใครมารจุดชนวนเท่านั้นเอง

พอกรรมการเ่ป่านกหวีดปรี๊ด มันก็จึงรีบออกมา ราวี ! ราวี !

เวลาน้ำจะเปลี่ยนไปเป็นน้ำแข็ง ตอนที่อุณหภูมิมันเย็นได้ที่ แค่ทำให้เย็นต่ออีกนิดเดียว น้ำเปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง ไม่ใช่เพราะเราทำให้มันเย็นอีกนิดเดียว แต่เป็นเพราะมันเย็นของมันอยู่แล้ว พร้อมแล้ว ที่จะเกิดน้ำแข็ง ด้วยการทำให้เย็นอีกแค่นิดเดียว

เวลาเราดูองค์กรไหนก็ตาม ทะเลาะเบาะแว้ง ด้วยเรื่องปัญหาสิว ๆ ลองดูในอีกมุมหนึ่ง ว่า ไม่ใช่เพราะปัญหาสิว ๆ หรอก ที่ทำให้คนตีกัน

จริง ๆ แล้ว แสดงว่าคนในองค์กรนั้น เค้าพร้อมจะตีกันอยู่ก่อนแล้ว อยากจนตัวสั่นได้ที่ แล้วปัญหาสิว ๆ บังเอิญผ่านมา ก็ได้โอกาสหยิบยกมาเป็นข้ออ้างในการตีกันต่างหาก

การที่คนมันพร้อมจะตีกันนี่ มองให้ถึงที่สุด คือมันค่อย ๆ สะสมเรื่องที่ทำให้อยากทะเลาะกัน เพิ่มไปเรื่อย ๆ สุมสะสมทบไว้ จนเกือบถึงจุดระเบิด

เพิ่มยังไม่ถึงระดับ ก็ไม่เห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ได้หมายความว่า ไม่มีเรื่อง

เรื่องน่ะ มี แต่ยังไม่เป็นเรื่อง

มันแค่รอ น้ำผึ้งหยดเดียว ที่จะทำให้คนตีกัน

มันแค่รอ ฟางเส้นสุดท้าย ที่จะทำให้ลาหลังหัก

การตีกัน จึงเป็นผลบั้นปลายของสงครามไร้สภาพที่ก่อหวอดมาก่อนแล้วเท่านั้นเอง

เริ่มต้นจากการไอแค่ก ๆ ไถลไปได้ไกลเหมือนกันแฮะเรา ^ ^

เรื่องนี้ ไม่ได้มีข้อสอนใจอันใด เป็นเพียงบทรำพึงในห้องน้ำธรรมดา

เพลง งัวน้อย ของวง กระท้อน อาจสะท้อนให้เห็นฉากจบของเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน