ทำงานหนักจะรวยมั้ย ถ้าเป็นรวยความสุขก็คงใช่

       ชีวิตนักวิทยาศาสตร์ พนักงานมหาวิทยาลัยแบบเรา ถ้าเปรียบเทียบกับเพื่อนๆ ที่ทำงานเอกชน ก็ถือว่าไม่หนักหนาอะไร แต่อย่างที่ลุงฯ บอก ว่าเราอาจไม่ได้รวยเงินทอง แต่ก็ถือมีอิสระในการทำงานและอิสระทางเวลาไม่น้อย

      แต่บางที พนักงานที่อยู่ในหน่วยงานที่ High Efficiency ก็เหนื่อยไม่น้อย ที่ต้องทำตามภารกิจและความคาดหวังของหน่วยงาน หรือ พนักงานที่เก่งหน่อย ก็ยิ่งลำบาก เพราะจะมีงานเข้ามาให้ทำเยอะ หลากหลาย เป็นที่คาดหวังของหัวหน้าเช่นกัน

       แต่ใครที่ไม่ได้มีหน่วยงานกดดัน หรือ ไม่ได้เป็นที่คาดหวังของหัวหน้า ก็มีสิทธิที่จะมีงานเยอะได้ ทั้งลักษณะที่ Load งานมากเพราะไม่มีคนช่วยทำ หรือ หากใคร Load น้อย แล้ววิ่งหางานทำเพิ่ม อันนี้ยิ่งดี อย่างน้อยก็ได้ทำงานที่อยากทำ แต่คนแบบนี้หาได้น้อยในวงสังคมราชการแบบเรา ส่วนใหญ่ถ้างานน้อย ก็ปล่อยเลยตามเลยเสียดีกว่า

       แล้วถามว่าคนที่งานน้อย นั่งทำงานชิวๆ เรื่อยๆ เปื่อยๆ มันมีจริงๆ มั้ยใน ม.อ. ก็บอกได้เลยว่ามี ส่วนคนที่ทำงานทั้งหนัก ทั้งยาก เลือกงานก็ไม่ได้ แบบนี้ก็มีให้เห็นเหมือนกัน บางทีนั่งอยู่ห้องติดกันด้วยซ้ำ

       ส่วนตนเอง ยังสรุปไม่ค่อยถูกว่าเป็นแบบไหน 555 แต่เท่าที่รู้ เราว่าเราชอบงานที่ทำอยู่ เรามีหัวหน้าที่ดี งานประจำมีไม่ขาด งานพิเศษมีประจำ เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจมีเป็นบางครั้ง 

       ปัญหาเกิดขึ้นมาก็แก้กันไปรายวัน โปรเจคใหม่ๆ ก็ทำไป เก็บเกี่ยวความสุขจากความสำเร็จ เพื่อทดแทนจิตใจที่เหนื่อยล้า ทำให้มีแรงทำงานได้ต่อไปในทุกวัน เพราะหากจะบอกว่ามีความสุขจากงานม๊ากกกก ไม่เคยเหนื่อยเลย อันนี้ก็ดูโกหกกันเกินไป

       บอกไว้เลย ว่างานมากเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลย ถ้าเทียบกับงานยากหรืองานที่ต้องคอยแก้ปัญหาที่ยืดเยื้อเรื้อรัง

        วันนี้มีความสุขดี มีความสุขที่ได้ทำงานสำเร็จทีละชิ้น ละอัน ความสุขจากการได้หัวเราะกับเพื่อนร่วมงานทุกวัน ความสุขจากการได้กลับบ้านเร็วตามเวลาที่เหมาะสม ได้ทำงานอดิเรก ออกกำลังกายตามเวลาที่เหลืออยู่ 

      อย่างน้อยเราอาจไม่ได้ร่ำรวยเงินทองหรือมีของดีๆ ไว้กินไว้ใช้ แต่เราก็มีความสุขทุกวัน ที่ได้ทำงานและอยู่กับครอบครัวที่เรารักและได้เลือกทางเดินของเราเอง

เอิ้ก เอิ้ก

"ใจสั่งมา"