ไปประเมินภูเก็ต : หลังประเมินเสร็จ วันที่ 9 พ.ย. 50

   มาเล่าต่อแล้วค่ะ ว่าหลังจากเสร็จการประเมิน ฯ เราทำอะไรกันต่อ จะอะไรได้ละคะ ก็ไปเที่ยวใน จ.ภูเก็ตไง...วันนี้โชคดีมาก ๆ เลยค่ะ ท้องฟ้าแจ่มใส เห็นท้องฟ้าที่ฟ้า ด้วย ... จากที่สองวันที่ผ่านมา ฝนตกตลอด (เมื่อวานฝนตกหนักมาก)...ถือว่าเป็นโอกาสดี ที่เราจะได้เที่ยวก่อนเดินทางกลับ...จริง ๆ ทางภูเก็ตเตรียมจะเลี้ยงอาหารเย็นนะคะ แต่ด้วยความที่อยากเที่ยว เลยยกเลิกไป อิอิ ^^...(ไม่ต้องเสียใจนะ โอกาสหน้าไป ได้เลี้ยงแน่ ๆ)

   ฮะฮะฮ่า...ไกด์นำเที่ยวของเราในวันนี้คือ คุณพี่เทิดทูน ของเรานี่เอง ในฐานะเจ้าบ้าน เลยแนะนำที่เที่ยวซะหลายที่เลย แต่เราก็ไปได้ไม่หมดหรอกนะคะ เพราะเวลามีจำกัด

   ที่ที่สองที่เราไป คือ เขานาคเกิด ซึ่งด้านบนนั้นกำลังก่อสร้าง พระพุทธมิ่งมงคลเอกนาคคีรี มีขนาดใหญ่มากค่ะ ขณะนี้ก่อสรางโครงขององค์พระพุทธรูปเสร็จแล้ว เหลือแต่ตกแต่งหินอ่อนทั้งองค์ ถ้าเสร็จออกมาแล้ว คงจะสวยมาก ๆ แน่เลยค่ะ...วิวด้านบนยอดเขานาคเกิดเห็นเกือบรอบเกาะภูเก็ตเลยค่ะ สวยมาก ๆ ลมพัดเย็นสบาย...แต่เดี๋ยวก่อนค่ะ ที่นี่แหละค่ะ ที่เกิดเหตุให้อุโยะเพ้อไปหลายวัน ฮะฮะฮ่า...ก็อะไรซะอีกละคะ...ก็ภูเก็ตเป็นจังหวัดที่นักท่องเที่ยวต่างชาติเยอะใช่มั้ยคะ และบนยอดเขาก็มีท่องเที่ยวชาวต่างชาติมาเยอะเหมือนกัน (ไม่ค่อยเห็นคนไทยซักเท่าไหร่)...

   ก่อนที่อุโยะจะเดินขึ้นไปบริเวณองค์พระพุทธรูป กำลังง่วนกับการถ่ายรูปพระโอษฐ์ที่ทำด้วยหินอ่อนอยู่ ก็ได้ประสานตากับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติคนนึงหน้าตาน่ารักมากค่ะ (ยิ้มก็น่ารัก ฮ่าๆๆๆ) เค้ามองมาแล้วยิ้มให้ซะหวานเลยค่ะ เอาก็ไม่รู้จะทำไงดี (เขิลค่ะ เขิลสุดฤทธิ์) ก็ยิ้มตอบกลับไป ^^"...

   พอขึ้นไปด้านบนถ่ายรูปด้านหน้า (เห็นวิวของอ่าวฉลอง) ซักพัก อุโยะกำลังเดินอ้อมไปทางด้านหลังองค์พระพุทธรูป เพื่อไปถ่ายวิวด้านหลัง...เจอพ่อหนุ่ม (นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ) คนนั้นอีกแล้วค่ะ และเผอิญทางแฉะค่ะ เลยเหลือพื้นที่ว่างในการเดินนิดเดียว พ่อหนุ่มคนนั้นเดินมาแล้วครึ่งทาง เค้าเห็นอุโยะเดินมาพอดี เค้าเลยหลบให้ เพื่อให้อุโยะเดินก่อน...เค้ามองแล้วยิ้มให้...ก็ยิ้มขอบคุณเค้าแบบอาย ๆ ^^" (เอาแล้วไง เขิลอีกแล้วค่ะ ทำหน้าไม่ถูก)...

   ก็ถ่ายรูปกันได้ซักแปบ...เปลี่ยนที่ถ่ายรูปใหม่ค่ะ ไปทางด้านที่เห็นวิวของแหลมพรหมเทพ (เห็นมั้ยคะ ว่าเห็นเกือบทั่วเกาะจริง ๆ )...เดินสวนกับพ่อพนุ่มคนนั้นอีกแล้วคะ (เอ!!! ทำไมมันบังเอิญตลอดเลย )...เค้ามองแล้วก็ยิ้มให้อีกแล้วคะ...ทำไงต่อละคะ...ก็ยิ้มตอบกลับไปเหมือนเดิม ^^" (ม้วน ๆ ตามระเบียบ)...

   แต่สงสัยจะยิ้มกันบ่อยเกินค่ะ...- -ล...คุณพี่ปุ้ยเลยแซว (เพราะว่าจะเดินตามอุโยะมาตลอด ก็จะเห็นเหตุการทั้งหมด) ให้คุณพี่เทิดทูนฟังว่า... แหม่ ๆ สงสัยฝรั่งคนนั้นจะติดใจอุโยะเข้าแล้ว เห็นยิ้มให้จังเลย 555...อารมณ์กำลังนินทาพ่อหนุ่มคนนั้นเลยค่ะ ก็หันไปมองเค้า...เย้ย!!! พ่อหนุ่มเค้ากำลังพูดกับพี่ชายเค้า (น่าจะเป็นพี่ชาย) แล้วหันมามอง แล้วก็ยิ้มให้กันพอดี...ซวยแล้ว...ก็ยิ้มกลบเกลื่อนไปค่ะ ^^" แหะ ๆ ...

   ยังไม่จบแค่นั้นนะคะ...เมื่อถ่ายรูปกันหนำใจ ก็เดินกลับลงมาด้านล่างค่ะ เพื่อจะได้ไปเที่ยวต่อ พ่อหนุ่มน้อยคนนั้น เค้ากลับก่อน โดยกำลังถอยรถออกมา ขณะนั้นอุโยะกับพี่ปุ้ยก็กำลังเดินไปที่รถตู้พอดี...ก็มองไปที่รถของพ่อหนุ่มคนนั้น (อารมณ์เสียดาย มัวเขิลไม่กล้าพูดด้วย กลัวพูดผิด 555 ไม่งั้นนะ คงได้รูปมาแล้วค่ะ)...ขณะที่มองรถอยู่นั่นเอง...กระจกรถด้านคนขับก็ลดลงมา พร้อมกับที่พ่อหนุ่มคนนั้นยิ้มให้แล้วก็โบกมือบ๊าบบายให้อุโยะ (การี๊ดดดดด...แทบกรี๊ดค่ะ) อารมณ์ตกใจเหมือนกันนะคะ ไม่คิดว่าเค้าจะโบกมือให้ แต่อุโยะก็ไม่รอช้าค่ะรีบโบกมือตอบเต็มที่ (ฮ่าๆๆๆ) ...พอคุณพี่เทิดทูนเดินมา พี่ปุ้ยแซวทันที ...นี่ ๆ เมื่อกี๊ฝรั่งคนนั้นโบกมือให้อุโยะด้วย 555 *-* ... พี่เทิดทูนแซวต่อค่ะ ...ไปๆๆๆรีบลงไป ถ้าเจออีก แสดงว่าเป็นเนื้อคู่กันแน่ ๆ 555 *-* (เวอร์กันซะ) ....

   พอลงมาด้านล่าง เจอจริง ๆ ค่ะ แต่เค้ากำลังถ่ายรูปอยู่ น้าวัติ(พขร.) ก็ช่างเป็นใจจริง ๆ จอดรถให้เต็มที่ อุโยะรีบหวีด...ว้าย!!! น้าวัติ จอดทำไม ไปๆๆๆๆไม่ต้องจอด (ใจจริงน่ะอยากให้จอด แต่เขิล 555 ^^")...กลายเป็นการแซวตลอดทางเลยค่ะ...พี่เทิดทูนแซวเยอะกว่าใคร...นี่ ๆ เดี๋ยวพี่โทรบอกพี่หยกให้ ว่าหาคนทำงานใหม่ได้แล้ว อุโยะจะอยู่นี่ แล้วก็พี่จะโทรบอกประธานให้ ว่าให้ทำรายงานผล ฯ เอง เลขา ฯ ไม่อยู่แล้ว 555..หัวเราะกันทั้งรถเลยค่ะ...

   นี่แหละค่ะ ทำเอาอุโยะเพ้อถึงพ่อหนุ่มนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติคนนี้ไปหลายวันเลยทีเดียว ต้องยกความดีความชอบให้ ความคล้ำของตัวเอง (ไม่อยากใช้คำว่าดำ ไม่ค่อยจรรโลงใจเท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆ ^^)

  วกกลับมาที่เที่ยวต่อค่ะ ที่ที่สามที่เราไป คือ ท่าเทียบเรืออ่าวฉลอง ที่นี่บรรยากาศดีมากเลยค่ะ แต่ก็ยังมีเสียงแซว จากน้าวัติ และท่านอื่น ๆ ...ไปอาจจะฝรั่งคนนั้นอีก (โหย..เจอก็มหัศจรรย์แล้ว)...เราใช้เวลาในการเดินไป - เดินกลับ 1 ชั่วโมงกว่า ๆ ค่ะ เพราะว่าไกลพอสมควร ที่นี่มีนักท่องเที่ยวมาขึ้น - ลงเรือเพื่อไปดำน้ำเยอะมากค่ะ และก็มีคนมาวิ่งออกกำลังกายเยอะเหมือนกัน จากเดินไปฟ้าสว่าง เดินกลับก็มืดพอดี

   เราเลยเดินทางไปหาอะไรกินแบบง่าย ๆ เพราะว่าเดี๋ยวคุณพี่ตุ๊ และคุณพี่ปุ้ยต้องเดินทางกลับประมาณ 21.45 น. (เพราะว่ามีเรียนในเช้าวันเสาร์)...คุณพี่เทิดทูนเลยพาไปที่ ร้านหมี่ต้นโพธิ์ (ยังไงต้องกินให้ได้)...และแล้วก็ไม่ได้กินอีกแล้วค่ะ เค้าเก็บร้านพอดี...พี่เทิดทูนเลยถามว่า ทำไมปิดร้านเร็วล่ะ เมื่อก่อนเห็นปิด 3 ทุ่มครึ่ง ... เจ้าของร้านบอกว่า...เด็กสมัยนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน พอเลิกเรียน จากเดิมมากินหมี่ ตอนนี้ก้เปลี่ยนไปเดินห้าง เค้าเลยขายไม่ได้ จากเดิมที่ขาย บ่าย 3 - 3 ทุ่มครึ่ง ก็ต้องเปลี่ยนมาขายตอนเที่ยง - 6โมงครึ่งแทน...แต่ว!!! อดกินตามระเบียบ...จำไว้นะคะ ท่านไหนจะมากินร้านหมี่ต้นโพธิ์ ต้องมาก่อน 6 โมงครึ่ง นะคะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่บอก...(และเราก้ได้ข้อสรุปที่ว่า วันก่อนที่ท่านกรรมการมากินหมี่ต้นโพธิ์แล้วบอกว่าร้านไม่เปิด แต่ที่จริงเค้าปิดไปตั้งแต่ 6 โมงครึ่งแล้วต่างหาก ฮ่าๆๆๆ)...

   เราเลยย้ายไปกินข้าวที่ร้านฮ้องข้าวต้มปลา (น้าวัติแนะนำ) กัน ...อาหารทุกอย่างอร่อยมากค่ะ ถึงเครื่องทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเป็น ปลาผัดพริกไทยดำ ปลาผัดขิง ปลาลวก และคุณพี่เทิดทูนมีอาหารแนะนำค่ะคือ กะเป๊กผัดกุ้ง งงอยู่ตั้งนาน ที่แท้คือหน่อไม้น้ำ ฯลฯ เสียดายค่ะ ไม่ได้ถ่ายรูปมาฝาก (ยั่วน้ำลาย *Q*)

   เมื่ออิ่มกันแล้วก็เดินทางกลับที่พักค่ะ...คืนนี้หลับอย่างสบายใจ...(แต่ก่อนนอน อุโยะยังมีเพ้อกับพี่ปุ้ยค่ะว่า ...แหม่ ๆ ไม่รู้จะกลัวอะไร ทำไม่กล้าไปได้ ไม่งั้นก็คงได้รูปพ่อหนุ่มคนนั้นมาแล้ว เสียดายจริง ๆ  ฮ่าๆๆๆ *-*)...พรุ่งนี้ได้กลับแล้ว เย้ ๆ...(ไปเครียดกับรายงานผล ฯ  และก็เคลียร์เงินต่อ T_T)

บันทึกที่เกี่ยวข้อง :::..
วันที่เดินทางมาถึงภูเก็ต 7 พ.ย. 50   
วันแรกของการประเมิน ฯ 8 พ.ย. 50   
วันสุดท้ายของการประเมิน ฯ 9 พ.ย. 50