ช่างเป็นบุญที่ได้เกิดเป็นคนไทย

     ตอนเด็กๆ เคยมีใครสงสัยไหม ว่าทำไมเราไม่ไปเกิดประเทศโน้น ประเทศนี้ ก็เด็กอ่ะนะ เห็นฝรั่งตัวขาว ผมสีน้ำตาลบ้างแดงบ้าง ตาสีต่างๆ จมูกโด่ง หน้าดี เฮ้ยอยากไปเกิดประเทศนั้นจัง อากาศหนาวๆ หิมะตก ก็คงจะดี แถมยังเป็นเมืองที่เจริญกว่าเราทุกๆ ด้าน รู้สึกอิจฉาตามประสาเด็กๆ

    โตมาหน่อยก็ได้เรียนประวัติศาสตร์ไทย ทำให้รู้ถึงความมาของประเทศไทยเรา แต่นั่นก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าเมืองไทยมีดี จนกระทั่งมีคนชักชวนให้ได้ศึกษาธรรมะอย่างแท้จริง จึงได้รู้ความเป็นมาของตัวตน ความเป็นมนุษย์ เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ วงศ์ตระกูล ผิวพรรณ รูปร่าง หน้าตา ซึ่งล้วนแล้วแต่กรรมจัดสรรมาทั้งนั้น บางคนบอกช่างโชคดีที่ได้เกิดในเมืองไทย และเป็นคนไทย แต่จริงๆ ต้องบอกว่า

 

  "ช่างเป็นบุญนักหนาที่ได้เกิดในเมืองไทยและเป็นคนไทย"

     ที่เค้าเรียกว่า ดินแดนสุวรรณภูมินั้นจริงแท้และแน่นอน เพราะหากทำกรรมใดไว้ กรรมนั้นย่อมสนอง ไม่ว่ากรรมดีหรือกรรมชั่วก็ตาม

     ช่างเป็นบุญดับเบิ้ลเข้าไปอีกที่ได้เกิดในรัชกาลที่ 9 คงไม่ต้องพรรณนาสิ่งต่างๆ เพราะสิ่งที่ท่านได้ทำไว้ให้กับผืนแผ่นดินนี้เป็นที่ประจักษ์ต่อทุกคนแล้ว

      แต่สิ่งที่ลูกหว้าประทับใจ ก็คือท่านทรงนับถือศาสนาพุทธ เป็นพระมหากษัตริย์ที่ทรงเป็นทั้งพุทธมามะกะ และอัครศาสนูปถัมภก เมื่อมีกษัตริย์ประเทศอื่นมาชักชวนพระองค์ให้เข้าศาสนาอื่น พระองค์ก็ทรงตอบไปโดยมิได้ปฏิเสธ แต่ทรงให้ข้อคิด จนทำให้กษัตริย์พระองค์นั้นทรงเลื่อมใสพระองค์เป็นอย่างมาก

       ในสมัยที่ทรงผนวช พระพี่เลี้ยงเล่าว่า พระองค์ทรงยึดปฏิบัติตามศีลของพระอย่างเคร่งครัด แม้ท่านเองยังทึ่ง แม้ท่านจะบวชเป็นสามเณรมาก่อนก็ยังสู้ในหลวงไม่ได้

        ยังไงก็ตามแม้ท่านที่นับถือศาสนาอื่น ก็เป็นคนไทยเหมือนกัน แม้จะต่างศาสนา แต่คำว่าความดี นั้นไม่ได้แบ่งแยกว่าคุณนับถือศาสนาอะไร ความดีอยู่ในทุกศาสนา อยู่ในตัวของผู้ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์

 

"ร่วมกันทำความดีถวายในหลวง แม้วันนี้จะไม่มีท่าน...แล้วก็ตาม"