นิทานเด็ก "มหัศจรรย์ยามราตรี" #7

เกริ่นนำ#1   #2   #3   #4   #5   #6   #7   #8   #9

ก้านใหญ่หน้าสลด แล้วเริ่มเล่าวิกฤตการณ์ที่เกิดขึ้นให้สหายน้อย ๆ ทั้งสามฟัง "ป่าแสนสุขยังสวยอยู่ก็จริง แต่ถ้าเคยเห็นป่าแสนสุขเมื่อการตื่นย้อนหลังไปซักประมาณสิบปีที่แล้ว ก็จะเห็นความแตกต่างมากทีเดียว สมัยนั้นตัวชั้นใหญ่ขนาดยี่สิบคนโอบเห็นจะได้" ... "หา! ยี่สิบคนโอบ" ตุ๊ต๊ะอุทาน

“ใช่! ตัวชั้นเล็กลงเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่อายุมากขึ้น พวกเราในป่าแสนสุขไม่มีการตาย ถ้ายังมีน้ำใจ แต่สมัยโลกาภิวัตรนี้ ความเจริญแพร่ขยายไปทั่ว พร้อม ๆ กับน้ำใจเริ่มหดหายลง” "จริงครับ ตุ๊ต๊ะเห็นด้วย" ตุ๊ต๊ะคอยเสริมคำพูดก้านใหญ่เป็นระยะ ๆ

 
"แต่ก็ยังถือว่า มนุษย์ส่วนใหญ่ในขณะนี้ยังมีน้ำใจให้กัน ป่าแสนสุขถึงยังสวยอยู่ ถึงจะไม่เหมือนสมัยก่อน แต่ถ้าน้ำใจน้อยลงเรื่อย ๆ พวกเราก็คงแย่ น่าสงสารพวกป่าบนโลกแห่งความจริงนะ จริง ๆ เค้าก็เติบโตด้วยน้ำใจเหมือนกัน แต่พวกเค้าบอบบางกว่าพวกเราในป่าแสนสุขมาก คนหมู่น้อยที่ไร้น้ำใจ กับพวกที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทำให้เพื่อน ๆ เราหลายต่อหลายต้นเหลือแต่ตอ ระบบนิเวศน์ก็เสียสมดุล"

เกริ่นนำ#1   #2   #3   #4   #5   #6   #7   #8   #9