นิทานเด็ก "มหัศจรรย์ยามราตรี" #6

เกริ่นนำ#1   #2   #3   #4   #5   #6   #7   #8   #9

"มีน้ำใจให้กันเหรอ" ตุ๊ต๊ะทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "แสดงว่าตอนนี้พวกมนุษย์มีน้ำใจให้กันล่ะสิ ป่าถึงสวยอย่างนี้"  แต่...ทำไมนะ ชั้นได้ยินหลาย ๆ คนพูดว่า คนสมัยนี้แล้งน้ำใจ แล้วชั้นก็เจอมากับตัวเองหลายหนแล้วด้วย" ... "เอ! แต่ชั้นเคยได้ยินมา ป่าแสนสุขน่าจะสวยกว่านี้นะ" โป๊งเหน่งเอ่ยลอย ๆ "เอาล่ะ ๆ ไปหาพี่ก้านใหญ่กันเถอะ อยากรู้อะไรก็ถามพี่ก้านใหญ่เองละกัน"

ณ ใจกลางป่าแสนสุข มีต้นหว้าต้นสูงใหญ่ต้นหนึ่ง ดูจะเป็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในป่าแห่งนี้ ความกว้างของลำต้นประมาณห้าคนโอบ ก้านใหญ่ยิ้มทักทายพวกหยดน้ำ "โอ! เจ้าจอมซน มาเที่ยวป่าแสนสุขอีกแล้วเหรอ คราวนี้พาใครมาด้วยล่ะ"

 
หยดน้ำกระโดดขึ้นไปบนก้านที่เตี้ยที่สุดของก้านใหญ่ ตุ๊ต๊ะปีนขึ้นไปนั่งข้าง ๆ หยดน้ำ โดยมีโป๊งเหน่งเกาะที่ไหล่ แล้วกระโดดไปนั่งที่ปลายกิ่ง หยดน้ำแนะนำเพื่อน ๆ ให้พี่ก้านใหญ่รู้จัก "ชั้นดีใจจังเลยที่ได้มาเจอพี่ก้านใหญ่อีก คิดถึงจัง แต่ทำไมปีนี้ดูพี่ซูบ ๆ ไปนะ" หยดน้ำถามด้วยความแปลกใจ

เกริ่นนำ#1   #2   #3   #4   #5   #6   #7   #8   #9