เขเรือ แลหิงห้อย

                เมื่อพูดถึงสุราษฎร์ธานี จะนึกมองไปถึงแม่น้ำตาปี ที่ทอดยาวหล่อเลี้ยงชุมชนสองริมฝั่งคลองมาอย่างช้านาน  ผนวกวิถีชุมชน เก่า ใหม่ เข้าด้วยกันอย่างลงตัว  คงไว้เอกลักษณ์อันเรียบง่ายของชาววัฒนธรรมลุ่มน้ำสายใต้               

               ...ยาม อาทิตย์อัสดง  ราตรีกาลคืบคานมาเยือน  สายลมเคลื่อนคล้อยกระทบผิวหนังแผ่วเบา                   

              แม่น้ำตาปี  ยามราตรีกาล ท่ามกลางแสงดาวสาดส่องต้องสายชล  ทอประกายระยิบระยับ  ประดับเคล้าคลอด้วยแสงหิงห้อย อันน้อยใหญ่  แลทอดยาวสองริมฝั่งคลองที่คู่ขนานกัน บรรจบตรงเส้นขอบฟ้าอร่ามเรือง  มองเห็นวิถีชีวิตที่ปรับตัวกันได้อย่างลงตัวและเป็นมิตร กับธรรมชาติ เป็นอีกเสน่ห์หนึ่งของแม่น้ำตาปี ในยามราตรีกาล...  ณ  บ้านเกาะลำพู คือจุดที่พวกเราได้แวะเยือน               

                 ยามพบค่ำ เรือน้อยหลายลำจอดคอยท่า...หลังจากทานอาหาร ลายเคง เป็นที่เรียบร้อย  ก็ได้เวลาล่องเรือไปตามสายน้ำ  ท้องฟ้าคืนนี้ช่างสวยงาม  ดวงดาวเต็มท้องฟ้า ประหนึ่งดังว่าคอยห้อมล้อม และมองพวกเราอยู่ 

                เรือลำน้อยพาพวกเราออกไปเรื่อยๆ... สัมผัสความอุดมสมบูรณ์ของแม่นำตาปี  ยังคงลอยเว้งว้าง อยู่ท่ามกลางแสงดาวเดือน    และไปใกล้ยังหิงห้อย ที่แข่งกันกระพริบแสงเหมือนว่าอวดพวกเราที่ไปชม ทั้งตัวผู้ และตัวเมีย  แต่ที่มหัศจรรย์ คือมีหิ่งห้อยอยู่มากมาย ที่รวมตัวกันอยู่บนต้นไม้ที่ขึ้นกันเรียงรายริมฝั่งคลองทั้งต้น มองดูเหมื่อนต้นคริสมาสต์ แต่เป็นต้นคริสมาสต์ที่ธรรมชาติได้สรรสร้างมาอย่างลงตัว 

...แสงหิงห้อยทอประกายอร่ามเรือง             แจ่มแลเหลืองส่องระยับพราวสายชล

สายลมเอนเอื่อนอ่อยเย็นแยบยล                      แสงดาวดลเป็นเพื่อนเคลื่อนค่ำคืน... 

               ราตรีนี้ผ่านไปเร็วนัก ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าเสียดาย  จนแทบไม่อยากจะขึ้นจากเรือครับ 

              หลังจากนั้นเราก็กลับเข้าสู่ที่พัก  เพื่อเตรียมการสัมมนาในเช้าวันถัดไป  ถึงจะไม่หรูหราแต่ก็มากค่าด้วยน้ำใจ ของชาวเขตการศึกษาสุราษฎ์ธานี