ตอนที่ 3 ย่างก้าวสู่ภายนอก

ผมไม่ทราบว่าพี่ประสาท มีแต้มเข้าไปร่วมกิจกรรมกับกลุ่มนี้อย่างไร แต่พี่ประสาทนำกิจกรรมของกลุ่มนี้เข้ามาเผยแพร่ใน ม.อ.ที่ กทม.(นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ทั้งคณะและนักศึกษาคณะวิศวฯ ปี 1) ในสิ้นปีการศึกษา 2514 คือ เดือนเมษายน 2515 มีนักศึกษา ม.อ.ปี 1 ไปร่วมค่ายเยาวชนในระบอบประชาธิปไตย 5 คน เป็นนักศึกษาวิศวฯ 3 คนและคณะวิทยาศาสตร์ 2 คน แยกย้ายกันไปคนละจังหวัดร่วมกับนิสิตนักศึกษาสถาบันอื่น สำหรับเพื่อนจากคณะวิศวฯ นั้น คุณวิสูตร สุทธาดิศัยไปที่มหาสารคาม คุณสุกิจ(จำนามสกุลไม่ได้ ถ้าคุณจำนงอ่านอยู่ช่วยแจ้งนามสกุลคุณสุกิจด้วยครับ)ไปที่ประจวบคีรีขันธ์  และผมไปที่ชัยภูมิซึ่งเป็นค่ายครั้งที่สองซึ่งเยาวชนในจังหวัดเป็นผู้ดำเนินการโดยพี่นิสิตนักศึกษาเป็นพี่เลี้ยงและเป็นวิทยากรให้ความรู้ด้านการปกครองระบอบประชาธิปไตย

อย่างไรก็ตามความผูกพันนี้เทียบไม่ได้กับ ม.อ.กรุ๊ปและเพื่อนๆ พี่ๆ ในรั้วม.อ.ซึ่งมีสายใยศรีตรังคอยเชื่อมโยงเอาไว้ ผมภาคภูมิใจทุกครั้งที่บอกกับผู้อื่นว่าผมเป็นศิษย์เก่า ม.อ.

เสร็จสิ้นภารกิจจากค่ายฯ คุณสุกิจพยายามแพร่ความคิดในการตั้งชมรมอาสาพัฒนาตั้งแต่ยังไม่ได้เดินทางไปบ้านของเราที่ปักษ์ใต้ มีการสื่อสารพูดคุยกันหลายครั้ง ซึ่งผลจากการหารือกันนั้นพบว่า หากมีการตั้งชมรมอาสาพัฒนาจริง กิจกรรมของชมรมจะต้องก้าวหน้าแพร่หลายและสร้างคนให้ก้าวไปมีบทบาทภายนอกมหาวิทยาลัยในการพัฒนาความคิดด้านประชาธิปไตยและสร้างประโยชน์ร่วมกับชาวบ้านในชนบทที่กันดารได้อย่างแน่นอน

การออกไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนต่างสถาบันทำให้ได้เรียนรู้ข้อดีของเพื่อนจากสถาบันอื่น ได้เชื่อมโยงแนวคิดซึ่งกันและกัน สำหรับกิจกรรมค่ายพัฒนาเยาวชนในระบอบประชาธิปไตยนี้ ยังมีเพื่อนนักศึกษาหญิงจากคณะวิทยาศาสตร์เข้าร่วมอีก 2 คน ผมจำได้คนเดียวคือคุณกอบกาญจน์(จำนามสกุลไม่ได้) ต่อมายังเป็นกำลังสำคัญของชมรมอาสาพัฒนาในยุคต้น