"ต่อกำลังใจ" (14): ไอติม

ลูกศิษย์ที่เรียนจบไปเมื่อปีที่แล้ว โทรมาชวนไปกิน "ไอติม" ครับ วันนี้  เห็นว่า "เหมรยปาก" ไว้หลายวันแล้ว

พอกระโดดขึ้นรถปุ๊บ ก็ได้แต่มองตากันว่ากินร้านไหนดี

ตามประสา -- ผมรีบเอ่ยปากก่อนเลยว่าไม่เอาร้าน "อะไรเซ่นๆ" นั่น เด็กๆ รู้ทันเลยพยายามนึกร้านไอติมข้างทางให้

ส่วนตัว ผมไม่ค่อยจะไปร้าน "อะไรเซ่นๆ" นั่นเท่าไหร่ ผมว่ามันแพงเว่อร์ และลิ้นจระเข้กลับชาติอย่างผมแยกแยะไม่ออกระหว่างของแพงกับของถูก ผลก็คือ ผมมีธงอยู่ในใจอยู่แล้ว ว่าผมกินของถูกแหงๆ

ร้านไอติมหรูตามห้าง อย่าได้ฝันว่าจะกินตังค์ผมโดยง่ายครับ
หลายครั้งที่ไป ก็เพราะพรรคพวกชวน วันเกิดลูกวันเกิดหลานบ้าง เด็กเล็กๆ เขาตื่นเต้นกับร้านไอติมตามห้างกัน ผมก็พอไปได้อยู่ครับ ไม่อยากขัดคอให้เสียบรรยากาศ

ใครๆ ก็ชอบกินไอศกรีม (ไอติม) ครับ ไม่ว่าวัยไหน
ผมเคยชวนแม่ไปกินร้าน "อะไรเซ่นๆ" นั่นเหมือนกัน นานมาแล้ว เวลาจ่ายตังค์ต้องแอบกัน เพราะผมกลัวแม่เป็นลมถ้ารู้ราคา แต่แม่ก็รู้จนได้ หลังจากนั้นเวลาชวนกินไอติม เราก็มักจะลงเอยที่ถ้วยละไม่เกินสามสิบบาท ถ้วยละสี่สิบนี่ก็หรูมากแล้วในความรู้สึกของแม่ผม

โชคยังดีครับที่ผมติดนิสัยสมถะของแม่มาบ้าง ;-)

นอกจากไอติมที่รับมาเป็นกล่องๆ เป็นตู้ๆ มีตรายี่ห้อชัดเจนแล้ว
ร้านไอติมโฮมเมด (homemade) ในหาดใหญ่มีที่ไหนบ้างครับ?
ผมเน้นร้านถูกและดีครับ -- ยิ่งร้านบ้านๆ ยิ่งชอบ

ที่กินอยู่บ่อยๆ ก็ร้านไอติมไทไท (จำไม่ได้ว่าเขียนแบบนี้หรือเปล่า) ข้างโรงเรียนแสงทอง
ร้านนี้เครื่องเยอะครับ ราคานักเรียน แต่ร้านนี้ก็แล้วแต่ดวงครับ คนตักไอติมเปลี่ยนหน้าบ่อย ถ้าเจอคนหน้าบูดก็ซวยไป

ที่บ่อยมากก่อนหน้านี้ก็คือร้าน "พรก" ข้างรั้ว ม.อ. -- อร่อยครับ แต่ราคาก็ไม่ถึงกับถูกมากนัก
ที่จริงเป็นร้านโปรดของผมเลยครับ แต่จุดหักเหเริ่มมาตั้งแต่เจ้าของร้านใจบุญเผื่อแผ่เจ้านกเอี้ยงตัวน้อย ปล่อยให้บินไปบินมาข้างเครื่องใส่ไอติมทั้งวัน ผมก็เลยขยาด "สาๆ" มาตั้งแต่นั้น -- ผมรักนก ผมชอบไอติมครับ แต่ให้มันอยู่ห่างๆ กันบ้างก็ได้

ก่อนหน้านี้ตั้งแต่สมัยเรียนก็เป็นร้านไอติมลุงคม ที่โรงช้าง ยุคเก่า เดือนที่แล้วก็เคยกลับไปกินอีกรอบ แต่ผมว่ารสชาติไอติมของลุงคมเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

ถ้าจะเอาตามหลัก "Creative Economy" เศรษฐกิจบนพื้นฐานของความคิดสร้างสรรค์ ก็มีอีกสองร้านใกล้ๆ ม.อ. ครับ แถวๆ ถนนทุ่งรีนั่นแหละ ผมจำตำแหน่งได้ไม่แม่น เพราะไปมาแค่สองครั้ง ไอเดียเขาเก๋ครับ เอาสารพัดผลไม้มาทำเป็นไอศกรีม (เรียกไอติมเดี๋ยวพาลจะดึง product ของเขาให้ต่ำลงกว่า "ตำแหน่ง" ที่มันควรเป็น -- ฮา) ที่แหวกแนวก็เป็นมะม่วงน้ำปลาหวาน ฝรั่งบ๊วย หรืออะไรที่จี๊ดจ๊าดถูกใจสาวๆ

บ่าวๆ แก่ๆ อย่างเรา ได้แต่เฉยๆ แต่อดชื่นชมกับความคิดของเขาไม่ได้
เห็นอยู่สองร้าน ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าจะยังอยู่อีกหรือเปล่า

แต่วันนี้ที่ไป เราไปแถวๆ โรงเรียนวิริยะเธียรครับ (ไม่แน่ใจว่าเขียนชื่อโรงเรียนถูกหรือเปล่า)
ย่านนั้นของกินหลายอย่างครับ ที่จำได้ก็ร้านส้มตำคุณปู่ เมื่อก่อนคึกคักมาก ตอนนี้ซาๆ ไปแล้ว
อีกร้านนึงที่ต้องรอกินตอนค่ำก็คือ โจ๊กไข่เยี่ยวม้าครับ ขายเฉพาะช่วงเย็น มีอยู่ไม่กี่โต๊ะ รอนานมาก เพราะคนทำลวกหมูทีละถ้วย ถ้าหิวมากรีบมากอย่าไปครับ แต่ถ้าอยากจะไปละเลียดของอร่อย เชิญครับ ;-)

ร้านไอติมร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ อยู่หัวมุมครับ อยู่เยื้องๆ กับโรงเรียน ลูกค้าก็มาเรื่อยๆ
ที่ผมชอบไอติมร้านนี้ก็เพราะ "ควันเทียน" ครับ มีอยู่ไม่กี่เจ้าที่ยังเหลืออยู่มั้ง ร้านอื่นๆ ไม่ค่อยเห็น
เครื่องไม่หลากหลายมาก แต่ก็ใส่จนอิ่มจุก มีทับทิมกรอบอีกอย่างครับ ที่ไปแล้วควรจะลองด้วย

ดูรูปเอาแล้วกันครับ ไม่ต้องนึกภาพอยู่ ;-)