รีบแล้วลืม

30 เมษายน 2558 ผมมีกำหนดไปประชุม สวทช. ที่กรุงเทพ ฯ งานนี้ผมต้องดำเนินการซื้อตั๋วเครื่องบินไปเอง เพราะไม่มีเลขา ฯ สถานวิจัย ฯ ที่เคยทำงานนี้ให้แล้ว สาเหตุที่ไม่มีเพราะไม่มีเงินจ้างแล้ว (ฮา) 

และสิ่งที่ตามมาคือผมลืมทำเรื่องไปราชการ (ซึ่งอาจทำเอกสารย้อนหลังได้ แต่ผมก็รู้สึกว่าจะยุ่งยากสักนิดซึ่งอาจไม่จำเป็น) ผมเลยกลับมาลงชื่อการทำงานตอน 17.00 น.

เมื่อวานลืมหลายอย่างครับ ตั้งแต่ลืมกระเป๋าใส่เอกสารจากบ้าน แต่เตรียมเอกสารเดินทางและหนังสือไว้ในรถยนต์แล้ว ขับรถยนต์มาไกลแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าลีมหยิบกระเป๋ามาด้วย เข้าสนามบินประมาณ 6.30 น. หาที่จอดรถได้ก็คว้าเอกสารลงจากรถยนต์ มานึกได้อีกที่เมื่อเข้ามาในอาคารแล้วว่าลืม power bank ซึ่งวางไว้ในรถ check in เสร็จนึกได้อีกเรื่องว่าลืมหยิบแว่นตาในรถยนต์มา สรุปว่าเมื่อรีบร้อนแล้วลืมไปหมด

ผมก็อ่านหนังสือแบบไม่ต้องใช้แว่นตาไปจนจบเล่ม 1เรื่องคือ "ดอกไม้ใต้หมอน" ของคุณประภัสสร เสวิกุล ผู้เขียน"เวลาในขวดแก้ว" ก็เป็นเรื่องพี่น้อง 3 คน ของครอบครัวเดี่ยวที่เลี้ยงดูโดยพ่อ และมีปมด้อยเรื่องแม่ (แม่ 3 คน) มีความขัดแย้งในความจริงและความต้องการความรัก ก็อ่านสนุกครับ รวดเดียวจบ

เรื่องราวในต้องบันทึกไว้ในวันนี้คือ ที่ท่าอากาศยานหาดใหญ่น่าจะมีเที่ยวบินล้น แล้วเพราะ gate 1 นั้นต้องเดินไปขึ้นเครื่องบินเอง ก็มีเจ้าหน้าที่คอยดูแล 5-6 คน พอไปถึงดอนเมืองก็ต้องนั่งรถบัสต่อ ตอนขากลับดูเหมือนแท๊กซี่จะล้นทะลักทลาย รถติดที่ทางเข้าดอนเมืองนับเป็นตัวเงินประมาณ 30 บาท มีสายการบินแปลก ๆ เพิ่มขึ้น มีการต่อเติมในตัวอาคารและผู้โดยสารเดินกันขวักไขว่มาก

Low Cost Airline และค่าเดินทางที่ถูกลง เปิดโอกาสใหม่ให้กับผู้เดินทางและสร้างปัญหาใหม่แก่ผู้เดินทางเดิม ๆ ด้วย ผมคงต้องจดจำใหม่ว่า คงต้องใช้เวลาในการเดินทางไปสนามบินให้มากกว่าเดิมอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง และที่สนามบินหาดใหญ่จำนวนรถยนต์ที่จอดค้างคืนมากมายมหาศาล ขนาดผมไปเที่ยวแรกยังเหลือที่จอดเพียง 20% เอง

ผมเริ่มคิดเบื่อการเดินทางขึ้นมาบ้างแล้วครับ

ผม..เอง (แมวเบื่อการเดินทางแล้ว)