ทำไมเซียวเล้งนึ่ง...ถึงออกจากถ้ำ

แค่เพียงเคาะประตูเบาๆ

ย่างก้าว...ที่ไม่ก้าว...ก็เหยาะย่าง

ยลยิน...สักเพียงเสียงเบาบาง

มิเอิ้อนเอ่ย...ก็ใช่ร้าง...ด้วยถ้อยคำ

หากแต่...

เพียงเอื้อนโอษฐ์จำนรรจา

ภาษา  จะส่งสารที่หวานล้ำ

ก้าวย่าง จะกว้างไกล กว่าในถ้ำ

ที่สุขล้ำเพียงใด...ก็เดียวดาย

เซียวเล้งนึ่ง

เมื่อคราครั้งพบเอี้ยก่วยจึง..ท่องโลกกว้าง

ผู้คน...ล้วนขบขันในตัวนาง

แต่ก็ต่างหลงรักในไมตรี

หากต้องอยู่ดายเดียว

ดรุณีน้อยยังกายเกี่ยว...หลบหนี

ไม่เคยคุ้นแต่อบอุ่นในไมตรี

โลกนี้ช่างน่าชม...น่าชม

"ปลาทูนึ่ง" จ๋าจ้ะ