ส่วนเกินในชีวิต

เรากลายเป็นผู้ประสบภัยน้ำท่วม เพราะบ้านอยู่สามชัย น้ำท่วมบ้านสูงกว่า 1.60 เมตร

ในช่วงระหว่างน้ำกำลังท่วม เราได้เห็นน้ำใจไมตรี ความช่วยเหลือ ความสามัคคีกันระหว่างเพื่อนบ้าน ที่ต่างออกมานั่งมองน้ำตรงระเบียงบ้าน มองหน้ากัน ยิ้มให้กำลังใจกัน ตะโกนถามทุกข์สุขกัน แบ่งอาหารให้กัน อย่่างที่ไม่เคยทำในเวลาปกติ 

 ในห้วงเวลานี้ น้ำดื่ม อาหาร เทียนไข เสื้อผ้าสะอาด สุขภาพแข็งแรง เป็นปัจจัยสำคัญที่สุด  ต่อให้มีเงินมากมาย ก็ไม่รู้จะออกไปซื้อน้ำดื่ม และอาหารได้จากที่ไหน ในภาวะคับขันแบบนี้ ทุกคนดิ้นรนเพียงเพื่ออาหาร น้ำดื่ม ประทังชีวิต เมื่อเงินซื้ออะไรไม่ได้ ความสำคัญจึงลดลง ทุกคนต่างยื่นไมตรีจิต พึ่งพากันอย่างไม่เคยเป็น

พอน้ำเริ่มลด ผู้คนเริ่มทำความสะอาดบ้านของตน โยนขยะ ที่เคยเป็นทรัยพ์สินอันมีค่า ออกนอกบ้าน เวลาเพียงชั่วคืน สมบัติอันเป็นที่รัก และหวงแหน ถูกขว้างโยนออกนอกบ้านอย่างไร้ค่า  สายตาเอื้ออาทร เริ่มเขม่น เมื่อเห็นเพื่อนบ้านเอาขยะมากองไว้หน้าบ้านของตน เริ่มมีเสียงตะโกนด่ากันเล็กๆ เรื่องขยะลอยมาหน้าบ้าน

ยามน้ำแห้งสนิท มีเสียงรถน้ำคันใหญ่ๆ แล่นผ่านไปจอดหน้าบ้านใครบางคน ในยามน้ำประปาไม่ไหล ทุกคนคือผู้ประสบภัยเหมือนกันหมด ได้ยินเสียงตะโกนด่าถึงความไม่ยุติธรรมในสังคม ที่บ้านคนรวยกว่า บ้านคนมีเส้นกว่า มีรถน้ำมาจอดถึงหน้าประตูบ้าน  เราได้ยินเสียงบ่น เรื่องไม่มีน้ำล้างบ้าน ไม่ได้รับถุงยังชีพ และอะไรอีกสารพัด

เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เป็นเหมือนภาพในความฝันเพียงชั่วข้ามคืน

สำหรับเรา พึ่งรู้ตัวว่าเราสะสมส่วนเกินในชีวิตไว้มากมายเหลือเกิน มีโซฟา ตู้โชว์ เครื่องใช้ไฟฟ้า ฯลฯ สารพัดตู้ ที่ใช้เก็บข้าวของส่วนเกินในชีวิต ที่ไม่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต 

 มี 5 ชีวิตในบ้าน แต่มีถ้วย ชาม จาน มากกว่า 60 ใบ  กว่า 7 ปีที่ห้องน้ำชั้นล่างพึ่งได้ถูกใช้งานอย่างสมศักดิ์ศรี เพราะน้ำประปาไหลแค่ชั้นล่าง  

พวกเราสะดวกสบายกันมากเหลือเกิน มีชีวิตสะดวกสบายจนคิดว่ามันเป็นปัจจัยสำคัญในชีวิต  เราขัดถูทำความสะอาดพื้นกระเบื้องทุกแผ่น ฝา ผนัง และข้าวของเครื่องใช้ ด้วยความขอบคุณ  ขอบคุณที่น้ำท่วมบ้านเรา อย่างน้อยเรายังมีเรี่ยวแรงที่จะชำระล้าง ขอบคุณที่ทำให้เราสำนึกได้ว่า เรามีส่วนเกินในชีวิตมากมายเพียงใด ที่สำคัญที่สุด ขอบคุณที่เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียนที่ดี ให้กับลูกๆ ที่จะได้เรียนรู้วิถีชีวิตแบบนี้ในอนาคต ในฐานะคนหาดใหญ่