ทำไมไม่เขียน ^[C]

ไม่ได้เขียนมานาน จนเราต้องกลับมาทบทวนตนเอง ว่าทำไมถึงไม่ยอมเขียน มี 7 เหตุผลที่ฉุดให้เราหยุดเขียน

1. งานเยอะ หลังๆ ยอมรับว่า งานเยอะมาก จนแทบไม่มีเวลาว่างทำอะไร ทำงานทุกวัน โดยเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ ถูกจองให้ไปทำโน่นทำนี่ จนไม่เหลือวันเสาร์ อาทิตย์ที่ว่างๆ มานานเหลือเกิน 

2. ครุ่นคิดเยอะ  พอเริ่มแก่ เริ่มคิดเยอะ จะเขียนยังไงให้ดูเข้าที  เรื่องนี้ไม่เล่าน่ะ อาย เรื่องนั้นมันส่วนตัวไป  เรื่องนี้ก็คงไม่มีใครอ่าน  เมื่อเริ่มมีมายาเข้ามาแทรกแซง มากกว่าตอนสมัยอายุน้อยกว่านี้ ที่กล้าเล่า กล้าเขียน อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั่น  ทำให้เหลือเรื่องที่จะเขียนน้อยลงๆ  จนนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรดี

3. ต้นเพลิงอารมณ์ หลังๆ คนมาแสดงความคิดเห็นแบบนิรนาม  มักจะไปกระทบกับบุคคลอื่นๆ  จึงรู้สึกว่าถ้าสิ่งที่เราเขียน ต้องไปกระทบกับใครๆ  ก็รู้สึกเกรงใจที่เรากลายเป็นต้นเพลิงของอารมณ์ใครบางคน  ตัวเราเองไม่กลัวที่ถูกด่า  เราเป็นคนทำงานท่ามกลางตลาดทุกวันๆ โดนด่าจนชิน 55 

4. ขาดแรงบันดาลใจ  อาจเพราะคิดเยอะ แรงบันดาลใจจึงหดหายไปไหนก็ไม่รู้  นิสัยช่างขีดเขียนที่ติดตัวมาแต่เด็กๆ ที่เคยต้องจด ต้องเขียนทุกคืน หลังๆ เริ่มหายไป  อาจเพราะอายุมากขึ้น เผชิญกับชีวิตจริงที่ไม่ได้สดใสเหมือนที่ฝัน  ความจริงในชีวิต สัจธรรมที่พบเห็น ทำให้ใช้ชีวิตอย่างปัจจุบัน จนไร้สีสรรที่จะแต่งแต้มเฉกเช่นวันวาน

5. ช่องทางใหม่  อาจเพราะมี facebook  มี Line  ที่เป็นอีกช่องทางที่จะบอกเล่าอะไรได้ง่ายๆ กว่า เราจึงเขียนจึงโพสต์บอกเรื่องราวต่างๆ ในช่องทางนั้นไป  ทำให้การเขียนเรื่องยาวๆ ใน Share  ที่ต้องใช้เวลามากกว่ากลายเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก ซับซ้อน กว่าการโพสต์เฟส

6. เพื่อนๆ เลิกเขียน  อืมม์ อันนี้เป็นอีกเหตุผลเหมือนกันนะ  พอไม่มีใครเขียน ก็เลยไม่มีอะไรกระตุ้นให้รู้สึกอยากทำตามๆ แบบสมัยที่ Share เป็นยอดฮิต ไปห้องไหนๆ ก็พูดกันแต่เรื่องราวงานเขียนของตน ให้ไปอ่าน ไปให้ดอกไม้ เห็นเพื่อนเขียนแล้วเหมือนมีแรงท้าทาย ให้ต้องเขียน ๆ จะได้ไปอวดไปคุยกะเค้ารู้เรื่อง พอเพื่อนๆ เริ่มหยุดเขียน หยุดอ่าน เราก็เริ่มขี้เกียจเขียนไปด้วย 

7. เจ้านาย  55 อันนี้เป็นส่วนประกอบนิดๆ  สมัย อ.วัลลภ เป็นคณบดี ท่านชอบเขียน และสนับสนุนให้พวกเราเขียน  จำได้ว่า ถ้าเราหยุดเขียนไปสักเดือน ท่านจะเดินมาที่โต๊ะทำงานเรา แล้วถามว่า เมื่อไหร่จะเขียน  ทำไมไม่เขียน  จนเราต้องเขียนโต้ตอบท่านไป เป็น บันทึก “ร้องเรียน”  ตามประสาศิลปิน

ตอนนี้คิดได้แค่นี้ว่าทำไมเราจึงไม่เขียน   วันหลังเราค่อยมาเล่าให้ฟังนะคะว่าทำไมเราต้องกลับมาเขียน  และรู้สึกอยากเขียนให้ได้เหมือนเดิม