การพยาบาลแบบองค์รวม :สุขภาพวิถีธรรมการพยาบาลวิถีไท

  หลังจากตัดสินใจระบุความเชี่ยวชาญที่ต้องการพัฒนาในบทบาทของครูพยาบาลคือ"การเสริมสร้างความเข้มแข็งของการจัดการเรียนการสอนที่ผสมผสานภูมิปัญญาเพื่อพัฒนาระบบสุขภาพชุมชน…:.สุขภาพพึ่งตนตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง" ทำให้ได้มีโอกาสมาทบทวนเนื้อหาของสิ่งที่จะก้าวเดินต่อไป   โดยเฉพาะมิติความหมายของสุขภาพ  ที่เป็นเรื่องของสิทธิหน้าที่ การพึ่งตนเอง อย่างเสมอภาค  ต้องมองสองเป้าหมาย คือ“ทำที่ตนแล้วค่อยสอนคนอื่น”กับการสอนคนให้ทำหน้าที่ตอบสนองต่อเป้าหมายของงาน  นั้นหมายความว่าการทำงานของครูพยาบาลชุมชน  ถือเป็นวิถีชีวิตของพยาบาลซึ่งทำงานในชุมชน  เป็นการให้การดูแลในวิถีชีวิตด้วยจิตวิญญาณ ด้วยวิถีธรรมการทำงานในธรรมชาติของชีวิตที่อยู่ที่บ้าน  ที่ทำงาน  ในชุมชน หาใช่ในโรงพยาบาลเช่นพยาบาลทั่วไปไม่   วิถีไทบนความเป็นอิสระของการใช้องค์ความรู้ที่เหมาะสมกับผู้รับบริการ ทั้งสังคม  สิ่งแวดล้อม  ทุน และประสบการณืของเขาเหล่านั้น เพื่อสุขภาพพึ่งตน ตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง  พยาบาลก็อาศัยความรู้ภูมิปัญญาที่มีสำหรับการนำมาผสมผสานลงมือทำ

      ทบทวนเป้าหมายอีกครั้ง      เพื่อหนุนเสริมศักยภาพประชาชนให้มีความมั่นใจในพลังธรรมชาติ  พลังคุณธรรม  พลังคุณความดี พลังความรู้และภูมิปัญญา เชื่อมั่นในความสามารถของการพึ่งตนเอง การดูแลสุขภาพตนเอง  ครอบครัวและชุมชนด้วยความเคารพตนเอง  อ่อนน้อมต่อธรรมชาติ  เคารพผู้อื่น  สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นนามธรรมจะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยกระบวนการที่เรียนรู้ไปด้วยกัน  ในสภาพความเป็นจริง  อาจจะมากขึ้นทุกวันตามความซับซ้อนของสังคม  แต่ครูจะต้องเป็นแม่ปู  เป็นแม่แบบให้เกิดการเรียนรู้  จึงเป็นการสอนแบบ"เป็นให้ดู  อยู่ให้เห็น  เย็นให้สัมผัส"เพิ่มขึ้นทุกวัน   จึงกล่าวได้ว่าการสอนพยาบาลชุมชนในสถานการณ์ปัจจุบันมีความยากขึ้น   ด้วยนักศึกษาขาดทักษะชีวิตในการทำงานร่วมกับคนอื่น  ความอดทนต่อสภาพแวดล้อม  การลุยและลุ้นงานให้บรรลุการเรียนรู้ในความเป็นชีวิตน้อยลง  (นี่คือความยากและท้าทาย)