ความเห็นใจ

ดำขำตั้งใจจะเขียนบันทึกเรื่องนี้ตั้งแต่สองวันที่แล้ว ณ วันที่เกิดเหตุการณ์  แต่…..ก็ไม่มีเวลาจริงๆ เพราะเร่งทำ Application Report ของ TQA ซึ่งวันนี้ก็ได้พิมพ์ร่างมาตรวจสอบสอบเพื่อจะเข้าเล่มต่อแล้ว   ทุกคนในทีมต่างก็ดีใจว่าเป็นไปตามแผนที่วางไว้ สบายใจไปเรื่องหนึ่ง

กลับมาเรื่องที่ตั้งใจจะเล่าดีกว่าคะ

เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อ วันที่ 24 กรกฎาคม ที่ผ่านมา ดำขำก็ไปส่งลูกตามปกติ หลังจากที่ส่งลูกที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถมุ่งตรงเข้า ม.อ. ระหว่างทางที่จะเข้า ม.อ. ก็ติดไฟแดง นั่งรอไฟเขียวเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงดัง โครม !  หลังรถเรา ในใจคิด….เอาอีกแล้วอยู่เฉยๆ เพื่อนก็มาชน และเมื่อสองอาทิตย์ก่อนก็มอเตอร์ไซด์ปาดหน้า ได้แผลที่รถไปนิดหนึ่ง ไปเคลมแล้วยังไม่ได้เข้าซ่อมเลย วันนี้เกิดอะไรอีกแล้วหละ ดวงช่างดีเหลือเกิน

 

รีบลงจากรถไปดู เพราะกลัวชนแล้วหนี เพราะคราวที่แล้ว ก็หนีไปเฉย แต่ก็เห็นป้ากำลังยกรถขึ้น และบอกว่าป้าลื่น ไม่ได้ชนรถหนู ดำขำลองตรวจสอบก็เห็นว่ามีรอยที่ประตูหลัง บอกป้าว่าชนแล้วป้า ป้าบอกว่าสงสัยจะโดนล้อ

ดำขำถามหาใบขับขี่จากป้าเพราะจะได้เคลมประกัน

ป้าบอกว่า ป้าไม่มี 

เอาหละหว่า ทำไงดี รถก็เริ่มติด

ก็เห็นหน้าป้าแล้วก็สงสารเพราะน้ำตาป้าเริ่มไหล ดำขำเลยบอกว่าให้ไปคุยกันที่ใน ม.อ. เพราะป้าก็ทำงานใน ม.อ. เป็นแม่บ้าน

 

และแล้วป้าก็รอคุยจริงด้วย ดำขำคิดไว้ในใจเพราะโทรคุยกับประกันแล้วว่าท่าจะยากเพราะป้าคงไม่มีตังค์และก็ไม่มีหลักฐานจะไปเคลมได้ แต่วัดดวงว่าป้าจะรอพบไหม และป้าก็รอพบ ดำขำเห็นความที่ป้าไม่ได้จะหนี และบอกด้วยน้ำตาว่าหากให้ป้าชดใช้ก็ต้องผ่อน

ดำขำเป็นคนเห็นน้ำตาคนไม่ได้ ก็เลยบอกว่าป้าว่า

ไม่ต้องเป็นห่วง ดำขำไม่ให้ป้าต้องจ่ายเงิน สบายใจได้

เพียงป้าชนแล้วไม่หนี ก็ถือว่าป้ามีความรับผิดชอบและกล้ายอมรับความผิด หากสังคมไทยมีคนแบบนี้เยอะๆ ก็คงจะดีไม่น้อย