ความสุขกับครอบครัว...ของสายลม

ความสุขกับครอบครัว...ของสายลม

              เสาร์ที่ 21 กันยายน 2556 ลุกขึ้นตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับบ้านที่นคร ระหว่างเดินทางกลับก็พบเจอสิ่งดีๆมากมาย เช่น คนที่ไม่รู้จักกันมีน้ำใจในการช่วยยายคนหนึ่งหิ้วของ เจอคนขับรถที่พูดจาสุภาพกับลูกค้า เจอผู้ประท้วงราคายางที่พูดจาสุภาพและเป็นกันเองกับผู้ขับรถ กว่าจะไปถึงบ้านก็ล่อไปหลายชั่วโมงเลยทีเดียว กลับมาถึงบ้านก็เจอหน้าพ่อกับแม่ และคนอื่นๆ ยกมือขึ้นไหว้พวกท่านทั้งสองคน แล้วจากนั้นก็ส่งของฝากให้

              สำหรับพ่อได้ซื้อเสื้อตัวสวยๆให้หนึ่งตัว ส่วนแม่จัดผ้าถุงไปให้หนึ่งผืน พวกท่านทั้งสองคนบอกว่า...ไม่ต้องซื้อของมาฝากก็ได้ แต่ทันใดนั้นก็รีบไปลองเสื้อและลองผ้าถุงกันเลย (อิอิขนาดบอกว่าไม่ต้องซื้อมาฝากนะนี่) หลังจากนั้นก็ตามด้วยของฝากสำหรับคุณหลานๆ ตัวเล็กๆทั้ง 2 คน (ไม่รู้ว่ารู้เรื่องหรือยัง แต่เห็นเรียกสายลมว่า “อา” ได้แล้ว)

              ตอนเย็นนี่ช็อตเด็ดเลย เพราะนานๆที เกิดขึ้น นั่นคือ...ได้มีโอกาสประลองฝีมือการทำอาหารกับคุณแม่ที่เคารพ แม่จัดแกงส้มอร่อยๆไปหนึ่งกะทะ กับ น้ำพริกผักลวกไปหนึ่งจานใหญ่ๆ ส่วนสายลมก็จัดต้มยำกุ้งน้ำข้นไปหม้อหนึ่ง กับ ผักเหลียงผัดไข่ไปหนึ่งจาน นอกจากนี้พี่สะใภ้ก็เอาไก้ต้มขมิ้นถ้วยโตมาด้วย 555 ผลการแข่งขันเป็นยังงัยไม่รู้ แต่ที่รู้ก็คือทุกอย่างเกลี้ยงเลยครับพี่น้อง เพราะงานนี้สมาชิกในการตั้งวงกินข้าวรวมทั้งหมด 8 คน (นั่งกันเต็มโต๊ะเลย) กินกันไป พูดคุยกันไป สนุกดี

              เรื่องราวเหล่านี้อาจจะดูเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่ด้วยในสภาพสังคมปัจจุบันหลายครอบครัวถือว่าทำได้ค่อนข้างยากมากทีเดียว เพราะหลายคนต่างต้องออกไปทำงานอยู่ไกลบ้าน หรืองานยุ่งจนไม่มีเวลามาทำกิจกรรมดีๆกับครอบครัวเลย ส่วนใหญ่เพียงแค่ไปทานข้าวข้างนอกบ้านด้วยกันเท่านั้น เรากลับไปบ้านได้เห็นครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน เราก็มีความสุขแล้ว แต่คนที่มีความสุขมากกว่าเรา นั่นก็คือ “พ่อ กับ แม่” นั่นเอง เพราะสังเกตุได้เลยว่าเมื่อไหร่ที่ลูกๆมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันและทุกคนในครอบครัวสุขสบายกันดี พวกท่านทั้งสองคนดูจะมีความสุขเป็นพิเศษ

              ไม่ว่าตอนเด็กหรือตอนโต พ่อกับแม่พูดอยู่เสมอว่า “พ่อกับแม่เลี้ยงลูกๆมาไม่ได้หวังว่าจะให้ลูกๆเลี้ยงดูพ่อกับแม่กลับในตอนแก่เฒ่า แต่สิ่งที่หวังคืออยากให้ลูกๆทุกคนเป็นคนดีและสามารถเลี้ยงดูพึ่งพาตัวเองได้ ก็เท่านั้นเอง”