ความฝันที่ยังตกค้าง

   ในโลกของคนทุกคนล้วนมีความฝันของแต่ละคนที่แตกต่างกันออกไป - บ้าน, รถ, การท่องเที่ยว, หน้าที่การงาน บลาๆๆๆ ก็สุดแล้วแต่การวาดและวางแผนตามฝันของแต่ละคน

   หากแต่เราก็ควรไม่หลงลืมที่จะ "เติม" ฝันที่เราเดินผ่านมันมาสักพักใหญ่ๆ เรามักจะเดิน "ตาม" ฝันจนลืมเติมฝันเก่าๆที่กำลังเกรอะกรังอยู่ในหัวใจ และกำลังจะกลายเป็นความทรงจำอันขาดหายไปในช่วงชีวิตหนึ่งของเรา

   ทุกวันนี้ฉันเฝ้าบอกตัวเองว่าจะต้อง "ตาม" และ "เติม" ความฝันของตัวเองให้อยู่ในจุดสมดุลระหว่างการเดินทางในชีวิต...

   หลายคนมาที่บ้านของฉันมักจะถามบ่อยๆ ทำไมถึงมีของเล่นมากมาย, ทำไมมีตุ๊กตาเยอะจัง, โมเดลตัวการ์ตูนหลายชิ้นเก็บมานานหรือยัง? ฉันหมั่นเติมความฝันในวัยเด็กของตัวเองอย่างสม่ำเสมอ ฉันไม่อายที่จะบอกใครต่อใครในเรื่องราวสมัยเด็ก ถ้าเมื่อวันหนึ่งในอดีตวัยเด็กของคุณเคยยืนจ้องมองเพื่อสักคนมีของเล่นดีดีสักชิ้น โดยที่คุณไม่มีโอกาสและกำลังพอที่จะซื้อมัน ในแววตาที่คุณจดจ้องนั้นมันมี ความอยาก, มีกิเลส, มีความอิจฉาแบบเด็กๆ ขณะเดียวกันฉันก็มีความฝันในตอนนั้นว่าสักวันฉันจะต้องมีมัน ไม่แปลกสำหรับความทะเยอทะยานอยากในความฝันของแต่ละคน เพียงในโลกจริงของการเดินตามและเติมฝันนั้นจะต้องไม่ส่งผลเสียต่อใครเท่านี้เราก็สามารถจะทะเยอทะยานไปให้สุดโต่งในฝันได้สบายๆ

  ฉันรู้สึกมีความสุขกับของเล่นทุกชิ้นในตอนนี้ ฉันไม่เคยได้เอามันมาเล่นกับเพื่อนในรุ่นราวคราวเดียวกัน ก็อายุอานามเดินทางมาไกลกว่าจะเอาเลโก้หุ่นยนต์มาชนปะทะสู้รบกันหรือเอาโมเดลตัวการ์ตูนมาวางแล้วจัดเรื่องจัดราวกับเพื่อนๆแล้ว แต่ในทางเดียวกันตอนนี้ฉันมีความสุขกับการเติมเต็มความฝัน การได้ลบภาพการยืนมองเพื่อนคนหนึ่งเล่นอะไรสักอย่างในอดีต การได้เติมรอยยิ้มที่ขาดหายของตัวเองในวัยเด็ก การได้ทำความฝันที่กำลังจะผุกร่อนอยู่ในอดีตให้มีชีวิตชีวา 

   ทุกวันนี้ทั้งที่ทำงาน ห้องนอน และที่บ้าน ฉันมักจะมีของเล่น ภาพถ่าย  และอีกจิปาถะ จัดวางไว้ให้พอเพลิดเพลินตลอดเวลา ของเหล่านี้ไม่ได้มีค่าที่ราคาที่ถูกตีตราบนป้ายบาร์โค๊ด หากแต่คุณค่าของสิ่งเหล่านี้ทุกชิ้นกลับให้ดอกออกผลเป็นความอุดมสมบูรณ์ทางความฝัน ความทรงจำ และเรื่องราว...

   ขออวยพรให้นัก "ตามฝัน" ทุกคนได้รับพรจากความพยายาม ได้แตะความฝันของตนเอง และขอเป็นกำลังใจให้การ "เติมฝัน" ในวันวานที่ยังขาดหาย ฝันง่ายๆ ฝันในวัยที่เราด้อยเดียงสา ฝันที่ไม่มีราคาตีตรา ฝันที่ให้คุณค่าแก่ชีวิตดั่งลูกไม้จากต้นที่เราปลูกเมื่อสักสิบหรือยี่สิบปีก่อน และบัดนี้ฉันก็ได้ลิ้มรสความหอมหวานของลูกไม้นั้นแล้วละ

                                            ...นกน้อย...

                                              24/2/2557

                                          ขณะตามและเติมฝัน