สันติสุข..ในใจฉัน (2)

จากความเดิมตอนที่แล้ว  "สันติสุข..ในใจฉัน"   

 เมื่อเราเป็นมิตรกันแล้ว  กิจกรรมเล็กๆก็เริ่มขึ้น

ฉันเชื่อสุภาษิตจีนที่ว่า... คนเรานั้น ไม่มีวาสนาย่อมไม่ได้พบพาน ฉะนั้น เมื่อมีวาสนาต่อกันแล้ว เราจะช่วยกันใช้เวลาที่เรามีอยู่นี้ ให้มีค่าที่สุด

กิจกรรมเล็กๆเริ่มต้นจาก เริ่มต้นจาก "กำ-แกะ" ก็ง่ายๆตามชื่อเกมส์ คือ คนนึงกำมือให้แน่ อีกคนก็พยายามแกะให้ออก ... สนุกสนาน และบาดเจ็บเล็กน้อย  ฉันเลือกใช้เกมส์นี้เป็นเกมส์เริ่มต้น เพื่อที่จะ "เชิญชวน" และ "ขอร้อง" เขาเหล่านั้นว่า   ได้โปรดแบมือออก คือ เปิดใจ เพื่อเรียนรู้ร่วมกันในวันนี้ อย่าให้ฉันต้องพยายามแกะ กำแพงที่เขามีอยู่เลย เพราะมันจะทำเราเหนื่อยทั้งคู่  ... สังเกตุจากแววตาแล้ว ได้ผลดีที่เดียวเชียวล่ะ

หลังจากเปิดหัวใจ ให้แก่กันแล้ว เราพูดคุยกันถึงคุณค่าของชีวิต  ฉันให้เขาจับคู่ตามเดิม และผลัดกันเล่าสิ่งที่เขาภูมิใจที่สุดในชีวิต ... เพื่อนๆต่างก็ผลัดกันออกมาเล่าสิ่งที่เพื่อนเล่าให้พวกเราในกลุ่มใหญ่ฟัง  ฉันค้นพบว่า พี่น้องของฉันเหล่านี้เป็นมนุษย์มหัศจรรย์  เขามีความรักต่อครอบครัวเพื่อนฝูง และมีเป้าหมายที่แท้จริงในชีวิต มากกว่าเราบางคน ความภูมิใจของเขา คือ การได้ดูแลครอบครัว ลูกเมีย พ่อแม่ ให้มีกินมีใช้ และวันนี้เขาเต็มใจมาร่วมกิจกรรมก็เพื่อความสุขของครอบครัวและลูกเมีย ... ฉันสารภาพกับพวกเขาว่า  ฉันยังไปไม่ถึงครึ่งทางของพวกเขา ฉันไม่เคยได้ดูแลใครอย่างจริงจัง จริงใจ แบบนั้น  และวันนี้ สามสี่ชั่วโมงที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันจะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด  ... เพื่อเป็นกำลังใจให้พวกเขาได้ก้าวไปสู้โลกใบใหม่ ที่เขาตั้งใจ 

ฉันเลือกกิจกรรม  ตุ๊กตามนุษย์ เป็นกิจกรรมต่อเนื่องจากการพูดคุย  แต่ละคน ต้องวาดโครงร่างรูปคนเป็นตัวแทนชีวิตของตน  จากนั้น ให้เขาทบทวนว่าในวันหนึ่งนั้นๆ มีความรู้สึกอะไร เกิดขึ้นกับตัวเขาบ้าง

เมื่อเขียนความรู้สึกได้ ก็ให้ ละเลงความรู้สึกนั้น ลงบนร่างกาย ก็คือ รูปวาดชีวิตของเขา ... เวลาเราโกรธ มือเราจะสั่น เราก็ระบายสี ลงไปที่มือ ระบายจากใจ  ใจเราจะสั่น ก็ระบายลงไปที่หัวใจ  ปวดหัว ก็ระบายที่ศรีษะ ... ทุกคน ให้เวลากับชีวิตและความรู้สึกของตัวเอง ...

ภาพที่ออกมา เป็นร่างกายที่เปรอะเปื้อนด้วยความรู้สึกต่างๆ  ฉันเชิญชวนให้ทุกคน ทำความรู้จักกับภาพตรงหน้า ใส่ใจเขาอย่างลึกซึ้ง และตอบคำถาม 3 ข้อโดยเริ่มถามทีละข้อ

 .. คุณรู้สึกอย่างไรกับคนตรงหน้านี้   ...

....คุณอยากบอกอะไรเขาบ้าง...

... และ ถ้าคุณทำได้ คุณอยากทำอะไรเพื่อคนเขาบ้าง ...

   ฉันไม่มีความมั่นใจเลย ว่ากิจกรรมนี้ จะได้ผลแค่ไหน ในการเชิญชวนให้เขากลับมาเป็นมิตร กับตัวเอง  ทุกคนเงียบงันอยู่กับชีวิต ตนเอง .. 

เราเอาภาพทุกภาพ มาวางเรียงต่อกัน เชิญชวนมาร่วมกันชื่นชมชีวิต

คำถามที่ว่า  เรารู้สึกอย่างไรกับชีวิตตรงหน้าเรา

หลายคนตอบว่า ...สงสาร  บางคน..ตอบว่า..รัก  บางคนรู้สึกอยากขอโทษ  

กับคำถามที่ว่า .. เราอยากบอกอะไรกับเขาบ้าง 

"ฉันรักเธอ"    "พักบ้างนะ"  และหลายคนบอกว่า "ฉันภูมิใจในตัวเธอ"

คำถามสุดท้าย ... เราอยากทำอะไรให้ชีวิตตรงหน้านี้บ้าง

คำตอบน่ารักเกินกว่าฉันจะคาดเดาได้ ..  อยากให้เขานอนหลับ พักผ่อน .. อยากให้เขาออกกำลังกาย .. อยากให้เขาเข้มแข็งพอจะฝ่าฟันไปได้

 และ ชายหนุ่มคนนี้ บอกกับชีวิตของเขาว่า .. "เราตั้งใจจะปลอบโยนในทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างให้เขาได้กลับมามีชีวิตที่มีความสุข ..อีกครั้ง "

ชีวิตที่แท้จริงมักบอบช้ำจากอะไรบางอย่างเสมอ  ... ฉันรู้สึกอยุ่ในใจ

ขอเพียงเราได้มีเวลา ทบทวนและหวนคิดถึง รักถนอมตนเอง

ชีวิตที่บอบช้ำ ย่อมคลี่คลาย ...

เสร็จกิจกรรมในภาคเช้าด้วยความอิ่มเอมใจ  .. 

ภาคบ่าย มีรายการ "จัดดอกไม้จัดใจ"  และ กิจกรรมศิลปะเพื่อการเป็นมิตรต่อตนเอง   เจอกัน บันทึกหน้า อย่าหนีไปไหนนะจ้ะ  

ด้วยจิตคารวะ

ปุกปุย