หลายมุมที่เรียนรู้ได้จาก...ปัญหา...(ตอน 1)

ก่อนอ่านบันทึกนี้...ขอทำความเข้าใจ ปูมหลังของคนเขียนนิดนึงนะคะ
ผู้เขียนมี "พ่อ" เป็นแบบอย่างในการทำงาน มี "แม่" เป็นต้นแบบของความไม่ย่อท้อ ต่ออุปสรรค ตลอดมา ทำงานราชการมาแล้วกว่า 20 ปี ใน ม.อ.
ทำงานเดียวคือ "งานพัฒนาบุคลากร" งานจัดฝึกอบรม...เป็นงานที่อยู่"ไม่ติดที่"ต้องคล่องตัวมาก ต้องใจสู้ไม่โอดโอย และแข็งแรงเพราะเป็นงานภาคสนาม พร้อมยกแบกหาม ลากและต้องแก้ปัญหาที่เกิดจากการไม่คาดคิดเป็นอาชีพ พร้อมไปโน่นมานี่ตลอดเวลา ลูกเต้าต้องเอาไว้ข้างหลัง อิ..อิ..ในความเป็นจริงลูกเอาไว้ข้างหลังได้ แต่เต้าน่ะซิมันอยู่ได้ที่เดียว อิ...อิ...

หลายคนแปลกใจที่ทราบว่าดิฉันมีลูก
ทำไมเหรอคะ..หน้าตาดิฉันมันดูเหมือนเป็นหมันเหรอคะ"...ที่แท้มันแปลว่าเรื่องอื่นเอาไว้ทีหลังพึงท่องไว้ว่าต้องเสียสละจึงทำงานตรงนี้ได้ดี หลายคนขอ Move ตัวเองไปจากตรงนี้เพราะเหตุผลต่างๆ นานา เปลืองเพราะต้องออกเงินตัวเองชดบ่อย เหนื่อย ต้องดูแลลูกเล็ก แก่บ้างอะไรบ้าง สุขภาพไม่อำนวยบ้าง ไม่เหมาะ งานนี้ที่ต้องใช้ความคล่องตัว ดิฉันก็คิดแต่เจ้านายไม่ให้ไป 5555 สงสัยรักมาก
น่าจะมีแต่ "แม่ยาม" คนเดียวที่ขอ Move ตัวเองมาตรงนี้...นับถือ...นับถือ...

2 วันนี้มีรายการจัดปฐมนิเทศ ที่เราไปใช้สถานที่ที่ตึกอื่น  ผู้จัด(ทั้งทีม)ไม่เคยเห็นสภาพห้อง กลับปักใจเชื่อว่าด้วยความเป็นตึกใหม่ น่าจะไม่มีปัญหา
ก่อนจัดนิดหน่อยทีมงานทำท่าจะไม่ไปดูห้อง...เนื่องจากเค้าเก็บค่าห้องตั้งแพงถ้าห้องไม่โอเค...เค้าจะกล้าเก็บแพงหรือ? (สองวันเกือบหมื่น)
ความเชื่อมั่นที่เกิดจากราคา ความใหม่จะปรับเปลี่ยนอะไรก็ให้เค้าทำให้โดยเรา สั่ง สั่ง สั่ง ให้เพราะเค้าคิดเงินเราตั้งแพง...

ได้ยินทีมงานคิดเช่นนั้นดิฉันในฐานะที่เขาตั้งให้มาดูแลงาน องค์กรก็คาดหวังว่าจะได้งานที่ดีที่สุดจากเรา

คงไม่ได้หรอกนะจะวางใจเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด แพงก็จริง ใหม่ก็จริงแต่มันอาจเหมาะกับงานแบบอื่น...ไปตอนเช้าเลย เสี่ยงเกินไป

ยุ่งขนาดไหน ก็ต้องละไป ทิ้งไป...
ต้องให้ความสำคัญกับงานที่จะจัดพรุ่งนี้ก่อน
สั่งค่ะสั่งให้ลูกน้องขึ้นรถไปเตรียมห้องไม่วางใจที่จะเห็นห้องพรุ่งนี้เลย ยิ่งพวกเธอยุ่งๆมากช่วงนี้ พรุ่งนี้ผู้เข้าอบรมเป็นร้อยเกิดไม่เป็นไปตามคาดจบกันพอดี

ออกโหมดดุ ยามดิฉันดุ "ก็ดุได้ใจ" แต่เป็นที่น่าเสียดายดุเงียบๆ ที่ลูกน้องไม่เคยรู้เรื่องเลย...อิ...อิ...

ห้องดูดีจริงแต่อุปกรณ์ไม่สมบูรณ์ เนื่องจากยังใหม่ยังใช้งานไม่ได้เต็ม Function
ห้องใหญ่เกินกว่าคนเข้าไป 3 เท่า
(อันที่จริงการแก้ปัญหาคือต้องเปลี่ยนห้องให้มีขนาดพอเหมาะกับจำนวนคนเข้า...เรื่องนี้ต้องมีการพูดคุย ตัดสินใจกันก่อนล่วงหน้าเพราะเราไม่ได้มีห้องพร้อมย้ายอยู่ในมือ..)

อย่าเด็ดขาด อย่าไม่เห็นเป็นปัญหา..
มีห้องยังไงก็ทำไปอย่างนั้น วิทยากรซะอีกที่ต้องรับผิดชอบเองก็มีห้องแบบนี้...ที่เห็น

ต้องคิดแก้ ต้องคิดหาหนทางคิดประยุกต์ ความสำคัญที่ลำเลียงเข้ามาในสมอง ความสำเร็จของห้องอบรมประกอบด้วย ติ๊กตอก ติ๊กตอก ติ๊กตอก Synthesizing Mind เริ่มทำงาน

ขนาดห้องที่พอเหมาะไม่กว้างเกินไปหรือหากกว้างเกินไปหา Center กลางของห้อง
ความสนใจของผู้ฟังที่ต้อง มีจุดสมดุล Balance ของห้อง

หลังจากหา Balance ของห้องได้  ดิฉันมาทราบว่าจอกลางห้องที่จะดึงดูดความสนใจของผู้เรียนให้มาอยู่จุดเดียวใช้การไม่ได้.....MY GoD ทำไงดี ยากว่าเดิมอีก...

คิดต่อไปอีก Short  Shot ต้องไม่ยอมจนมุมซิ
ตารางกำหนดการ พรุ่งนี้เช้า...ชั่วโมงแรกเป็นการทำกลุ่มโต๊ะเป็นกลุ่ม ลดปัญหาเรื่องจอไปก่อน แจ้งบอกวิทยากรว่าเรามีปัญหาตรงนี้...โจทย์เป็นงานกลุ่มจะช่วยลดปัญหาเรื่องจอไม่พร้อมไปได้(ข้อนี้จะทำได้ในวิทยากรบางคนเท่านั้นนะคะ เพราะบางท่านเรามิสามารถแนะนำหรือแจ้งอะไรได้เลยนอกจาก...เตรียมเรื่องราวของตัวเองให้เรียบร้อยไม่เช่นนั้นเรื่องนี้ถึงครูอังคนา แน่)

มุมมองที่เห็นจากปัญหา...

1.ต้องทำใจให้นิ่ง หาหนทาง
2.อย่าวังวนมัวมองหาคนผิด...เพื่อโทษ  
3.งัดเคร็ดวิชา มาใช้อะไร  อะไร ที่เป็นปัจจัยช่วย ปัจจัยเสริม
4.เลือกหนทางแก้ปัญหา ที่คิดว่าดีที่สุด
5.ลงมือทำ ...
6.การแบ่งความรับผิดชอบเป็นส่วนๆอาจใช้ไม่ได้ดีในสถานการณ์บางอย่าง
7.การรายงานหัวหน้าทีมทราบเป็นระยะๆ เพื่อการตัดสินใจเป็นความจำเป็น
8.อย่าประมาท...
9.ความคล่องตัวเป็นคุณสมบัติสำคัญของการทำงาน...น่าจะทุกอาชีพ

การงานทำไปนานๆ ทักษะจะเกิดจากการหมั่นสรุปบทเรียน
สัมผัสลึกของการทำงาน ไวต่อการรับรู้ รับผิดชอบต่อความสำเร็จที่ต้องฝึกฝนให้จับได้ สัมผัสได้
ไม่มีในตำรา ....ต้องเกิดขึ้นได้ในใจคนทำงานเอง 

จบบันทึกนี้ไว้ก่อนนะคะ...

อ่าน ตอนที่  2  ค่ะ