ใครไม่เข้าใจใคร...กันแน่

เมื่อวานนี้เป็นวันหยุด...วันปิยะมหาราช เด็กๆที่บ้านลงจากห้องนอนมาก็ยิงคำถาม..."แม่วันนี้แม่ไม่ไปทำงานใช่มั๊ย"

ค่ะ...."หนูมีอะไร"

"อยากให้แม่อยู่บ้านแม่ไปทำงานแต่เช้าทุกวัน....เช้ากว่าตอนลูกเปิดเทอมอีก"

"ก็รีบทำไงคะช่วงนี้พ่อได้ดูแลลูกแม่ทำตุนไว้ก่อน ตอนเปิดเทอม พ่อจะยุ่งแม่ต้องดูแลลูก...ผลัดกันไง"

"ทำไมทำงานมาก..แต่ไม่ค่อยมีตังส์เลย ม.อ.จ้างไม่คุ้มเลยนะแม่ "

ดิฉันมองตาเธอ..."จ้างไม่คุ้ม....แปลว่าอะไรคะ" เธอคงไม่แตกฉานเรื่องคุ้มหรือไม่คุ้ม...ดิฉั้นย้อนถามเพื่อให้เธอทบทวนความคิดตัวเองอีกครั้ง

"ก็ทำงานมากไง ได้ตังส์น้อย...ไม่คุ้มกับที่ทำ"

"เหรอคะ...ทำไมลูกคิดว่าเราไม่มีตังส์คะ..."

"ก็ลูกขอแวะร้านของเล่น ทีไร แม่ก็บอกว่า...อย่าเลยเราไม่มีตังส์มาก ทุกที...ลูกไม่ได้ของเล่นที่อยากได้ ...นานมากกว่าจะได้"

"เรามีตังส์ใช้ในสิ่งที่จำเป็นเช่นเรียนหนังสือ...กินอาหาร...ซื้อเสื้อผ้า...เกินจากนั้นต้องประหยัดค่ะลูก...เข้าใจมั๊ยคะ"

"....แต่แม่ก็ไม่เข้าใจลูกอยู่ดี...เด็กชอบของสวยงาม ตุ๊กตานุ่มๆ ไว้นอนกอดไม่แวะสักวันก็ยังอยากได้อยู่นั่นแหล่ะ...แม่ไม่ยอมเข้าใจ"

ดิฉันอดอมยิ้มไม่ได้...จริงสิ..."ต่างมองคนละมุม...ใครไม่เข้าใจใคร"