การศึกษาไทย

ได้อ่านการสัมมนา การทำกรอบแผนอุดมศึกษาสิบห้าปี 2552-2565 ในเนื้อหาส่วนหนึ่งกล่าวถึงการศึกษาของประเทศในยุโรปที่มีความแตกต่างกัน จึงมีแผนที่ศึกษาร่วมกันในลักษณะที่ให้เรียนข้ามกันไปมาและเทียบโอนกันได้ หมายถึงการเปิดโอกาสให้ผู้เรียนพบกับสิ่งใหม่ ๆ ที่หลากหลายเพื่อนำมาพัฒนาและปรับใช้

อ่านไปในส่วนของไทย กลับทิศกัน การสำรวจพบคนไทยมีความสามารถไม่ดีนักในผลการประเมินเปรียบเทียบต่าง ๆ ดังนั้น เพื่อให้ดีขึ้น(ตามแผนที่ว่าไว้) จึงการกำหนดกรอบให้ทุกคนต้องเดินตาม และไม่เดินตามคนไทยด้วยนะ จะเดินตามฝรั่ง ที่เรียกกันว่า เป็นสากล

ดูให้ดี จะเห็นว่า การศึกษาไทย คนไทยไม่สามารถแสดงความเป็นไทย แสดงความสามารถของตนเองออกมาได้เพราะไม่อยู่ในกรอบ ต้องเดินตามฝรั่งก็เลยถูกบังมิดชิด ผิดกับฝรั่งเองที่ให้ผู้เรียน เปิดวิสัยทัศน์การเรียนรู้ให้กว้าง เพื่อจะได้รับรู้และคิดที่แตกต่างจากกรอบเดิม ๆ ขณะที่ไทยกลับตีกรอบให้เดิน ประเมินตามแบบฝรั่ง อ้างว่าไทยไม่มีมาตรฐาน เลยต้องเดินตามฝรั่ง (ไม่แน่ใจว่าจะมีคนไทยอยู่ในโลกนี้หรือไม่ เพราะไม่มีคนอยากเป็นคนไทย อย่างกรณีวารสารของไทยหลายเล่มก็เป็นฝรั่งไปแล้ว ไม่มีภาษาไทยให้อ่านอีกแล้ว และเราก็นำข้อมูลทั้งหมดไปถวายให้ฝรั่ง โดยไม่นำพากับคนไทย {ขอใช้ภาษานางทาส เพราะดูเหมือนจะเป็นทาสกันแล้ว})  

ดูตามความจริง คนไทยก็เป็นคนไทยวันยังค่ำ เรายังกินข้าวเป็นหลัก และฝรั่งเองก็ยอมรับข้าวของเรา มีเพียงพวกเรากันเอง ที่บอกว่าเราต้องกินขนมปังเช่นเดียวกับฝรั่ง จึงมีมาตรฐานโลก ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ คงต้องปรับความคิด ให้การศึกษาเลิกตีกรอบ เชื่อมั่นในศักยภาพของคนไทย ตั้งแต่เริ่มเรียนให้นักเรียนสามารถแสดงความความคิดสร้างสรรตามสภาพแวดล้อมของเรา โดยไม่ตีกรอบให้ต้องเดินตามฝรั่งต่างชาติ แต่เปิดโอกาสการเรียนรู้ให้กว้างขึ้น ก็จะทำให้เด็กไทย คนไทยฉลาดขึ้น การศึกษาไทยจะดีขึ้น เพียงแต่เราเป็นไทยมากขึ้น ถึงเวลาที่ต้องหันหลังกลับบ้านเราได้แล้ว เราไม่มีทางเป็นฝรั่ง เพราะเราเป็นไทย  แล้วจะเสนอว่า เราจะหันหลังกลับอย่างไร