อยู่ร่วมกันตามความจริง

คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องอยู่ร่วมกันแบบพึ่งพาอาศัยกัน เพราะไม่สามารถทำทุกอย่างให้ตัวเองในการดำรงชีวิตได้

ในอดีต คนต้องพึ่งพาธรรมชาติมาก ทั้งอาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค รวมถึงน้ำ อากาศที่ธรรมชาติทำให้ คนมีหน้าที่จัดหานำมาใช้

เมื่อคนมากขึ้นไม่สามารถใช้สิ่งต่าง ๆ จากธรรมชาติได้พอ จึงต้องผลิต จัดการเอง และไม่สามารถจัดการได้เองทั้งหมดด้วยคน ๆ เดียว ถึงแม้มีเทคโนโลยีช่วย จึงต้องพึ่งพาอาศัยกันและกัน

ยกตัวอย่างที่แต่ละคน ไม่สามารถหา/ทำนัำดื่ม น้ำใช้ได้เองพร้อมผลิตอาหาร ทำเครื่องนุ่งห่ม สร้างที่อยู่อาศัย ดูแลรักษาสุขภาพ และการใช้ชีวิตประจำวันต่าง ๆ ได้เอง จึงต้องมีการแบ่งหน้าที่กันทำ สร้าง บริการ จัดการให้กันและกัน

และในการทำแต่ละหน้าที่ก็มีค่าใช้จ่าย การใช้แรง ใช้เวลา เช่นเดียวกับการทำเอง เช่น การทำอาหารต้องมีค่าการจัดหา การปลูก การผลิตวัตถุดิบ เครื่องปรุง ภาชนะ การเตรียม การล้าง การปรุง จนได้อาหารนั้น

ดังนั้น การอยู่ดีร่วมกันต้องให้ค่ากันตามจริง ทั้งค่าวัสดุ การจัดการ ความสามารถ ฝีมือ ต้องไม่หลอกลวงสร้างความเสียหายให้กัน ที่สุดท้ายก็เป็นการสร้างความเสียหายให้ตนเอง ให้สังคม สิ่งแวดล้อม

เมื่อคนต้องอยู่แบบพึ่งพาอาศัยกัน อยากอยู่ดีต้องทำสิ่งดี ๆ ให้กัน ให้ค่าแก่กันให้อยู่ได้ดี ไม่สร้างไม่ทำความเสียหายแก่กัน เพราะผลนั้นจะเกิดแก่ทุกคน แม้แต่คนทำเอง

อยากอยู่แบบศิวิไลย์ ต้องทำ ปฏิบัติตนแบบศิวิไลย์ที่จริงใจต่อกัน จะได้ไม่ต้องจ่ายค่าความหวาดระแวงและค่าแก้ความเสียหายที่เกิดขึ้น ด้วยการให้ค่าคนอื่นเหมือนค่าตนเอง ผลได้ ผลเสียที่เกิดแก่ตนเอง สังคม สิ่งแวดล้อม และใคร ๆ เพราะทุกคนทำของให้แก่กันตามหน้าที่ จึงต้องใช้ตามความจริงและจริงใจ มิฉะนั้น ปัญหาก็มีแก่ทุกคนเช่นกัน