หน้าที่ชีวิตคน

คนหรือมนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องพึ่งพาอาศัยกันละกัน ไม่สามารถพึ่งตนเองในการดำรงชีวิตได้ทุกอย่าง

ตั้งแต่เกิดจนถึงวันตาย

การเกิดตั้งอาศัยหมอ พยาบาลช่วยในการทำคลอด

ช่วงวัยเด็ก วัยเรียน ต้องพึ่งพาการดูแลจากพ่อแม่ ยิ่งเรียนสูงยิ่งพึงพานาน

วัยทำงานจึงเป็นช่วงพึ่งพาตนเองได้ (บางคนยังพึ่งพาพ่อแม่อยู่)

และวัยชราทำงานไม่ได้  ต้องพึ่งพาลูกหลาน (บางคนยังทำงาน พึ่งพาตัวเองได้)

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนเกิดมาจึงมีหน้าที่พึ่งพากันในครอบครัว คือ

วัยเด็ก วัยเรียน พ่อแม่มีหน้าที่เลี้ยงดู ดูแลลูก

วัยทำงาน นอกจากการดูแลตนเอง ต้องมีหน้าที่ดูแลพ่อแม่ที่อายุมากแล้ว ทดแทนกับที่พ่อแม่เลี้ยงดูในวัยเด็กและวัยเรียน

วัยชราที่ทำงานไม่ได้ก็ต้องพึ่งพาลูก เป็นวงจรกันไป

คือ พ่อแม่เลี้ยงดูลูก ลูกเลี้ยงดูพ่อแม่ ที่เป็นหน้าที่ของทุกคน

ส่วนคนที่ไม่มีลูก ไม่มีครอบครัว ต้องทำงานในวัยทำงานเก็บสะสมเงินไว้ดูแลตนเอง จ้างคนอื่นมาช่วยดูแล เช่นกัน

คนทุกคนจึงมีหน้าที่พึ่งพากัน ผลัดกันในการทำหน้าที่

คนในวัยทำงานจึงมีหน้าที่เลี้ยงดูพ่อแม่ที่พึ่งตนเองไม่ได้ เพราะท่านได้ทำหน้าที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด วัยเด็ก วัยเรียน

และเมื่อถึงวัยที่ทำงานพึ่งตนเองไม่ได้ ก็ต้องพึ่งพาอาศัยลูก ๆ ต่อไปเช่นกัน

ดังนั้น ทุกคนเกิดมาจึงมีหน้าที่สลับกันไปตามช่วงวัย ที่ไม่ใช่ภาระ แต่เป็นหน้าที่ต่อเนื่องกันไป