ความเท่าเทียมเทียม

วันนี้เห็นข่าวแพร่กระจายการจัดสวัสดิการคนมีรายได้น้อย คนไม่ทำงานจึงไม่มีรายได้ หรือคนทำงานแต่ไม่มีการบันทึกรายได้ ตามข้อมูลมีถึงประมาณ 11 ล้านคน หรือ 1 ใน 7 ของประชากรประเทศไทย ซึ่งรวมมีการจัดสวัสดิการในช่วงนี้ แล้วประมาณ 120,000 ล้านบาท

ถามว่าเงินเหล่านี้มาจากไหน ก็เป็นภาษีของคนที่ทำงาน ทำการค้า ธุรกิจ ผู้ประกอบการทั้งหลาย ที่ต้องเสียภาษี

มีข่าวเสมอว่า มีกลุ่มคนที่มีรายได้มากที่ต้องทำงานผลิตอาหาร เครื่องอุปโภคบริโภค ทำการค้า บริการ ต่าง ๆ สร้างรายได้การส่งออก ให้บริการแก่นักท่องเที่ยว การรักษาพยาบาล ศูนย์การค้า ฯลฯ

และเป็นผู้ถูกกล่าวหาว่า เป็นผู้มีความร่ำรวยทำให้ช่องว่างความจนความรวยมีมาก

แต่คนเหล่านี้มีความสามารถ ใช้ความสามารถ ใช้ความขยันอดทน แบกรับภารกิจ หนี้สิน ผู้ถือหุ้น รวมทั้งการอุดหนุนสังคมที่หน่วยงานต่าง ๆ ต้องไปขอการสนับสนุนในการจัดงาน จัดกิจกรรมต่าง ๆ

แต่คนที่ไม่ได้ความเท่าเทียมน่าจะเป็นคนทำงานเพื่อเลี้ยงชีพจริง ๆ ที่ไมร่ำรวย ไม่มีสิทธิเป็นผู้มีรายได้น้อยจนได้รับสวัสดิการ แต่ต้องเสียภาษีเต็มที่ โดยเฉพาะข้าราชการ พนักงานของรัฐ และคนประกอบกิจการค้าทั่วไป

ดังนั้น การจัดสวัสดิการแบบคนไม่ต้องทำอะไร จึงไม่ใช่การกระจายความเท่าเทียมที่แท้จริง ที่ต้องไปเบียดบังกำลังเงินของคนทำงานที่ได้รับบริการสาธารณะที่ไม่ดี การดูแลรักษาที่ต้องแก่งแย่งและความไม่พร้อมต่าง ๆ จนกลายเป็นว่า คนที่ไม่ได้รับความเท่าเทียมจริงคือคนที่ทำงาน และการจัดสวัสดิการก็ไม่เพียงพอกับการใช้ชีวิตที่มีค่า

จึงต้องทำให้ทุกคนมีค่าด้วยกันช่วยกันสร้างค่า แทนการรับสวัสดิการอันอัตคัดขัดสนที่ไม่เพียงพอกับการใช้ชีวิตให้ดี

การจะเท่าเทียมจริงต้องทำให้ทุกคนมีค่า สร้างค่าดูแลตนเองให้เท่าเทียมกับคนอื่น มิฉะนั้นจะเป็นความเท่าเทียมเทียม ที่ทุกอย่างด้อยค่าในการใช้ชีวิต