การจัดการค่าตน

ทุกคนเป็นมีค่าที่เป็นค่าในการดำรงชีวิต คือค่ากินค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า ค่าของใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน ค่าที่อยู่อาศัย ฯลฯ ซึ่งค่าเหล่านี้เป็นสิ่งที่จำเป็น จะมากน้อยก็ขึ้นกับแต่ละคน และเป็นสิ่งที่ต้องสร้างค่าให้เพียงพอ ที่เป็นพื้นฐาน

แต่บางคนอาจมีค่าใช้จายแบบฟุ่มเฟือย หมายถึงการใช้จ่ายเกินความจำเป็น เช่นแทนที่จะทานอาหารมื้อละ50-100 บาท ก็ทานที่ราคาแพงโดยไม่จำเป็น ไม่ได้คุณค่าอะไรเพิ่มนอกจากค่าใช้จ่าย

หรือบางคนค่าใช้จ่ายแบบฟุ้งเฟ้อ คือใช้จ่ายเกินความจำเป็น เช่บซื้อของที่เกินความจำเป็นต่อการใช้งาน ซื้อของใหม่ทั้งที่ของเก่ายังใช้ได้อยู่ ทั้งจำนวนและราคา จึงเป็นภาระค่าใช้จ่ายเพิ่ม 

นั่นคือค่าของตัวเองที่ต้องหาเองด้วยความสามารถของตัวให้เพียงพอ คือต้องมีรายได้ไม่น้อยกว่ารายจ่าย หากน้อยกว่าแสดงว่าต้องหารายได้เพิ่ม ต้องมีความสามารถเพิ่ม

ความจริงในการดำรงชีวิตทุกคนยังต้องมีภาระที่ต้องสร้างค่ามากขึ้น หากมีภาระต้องดูแลพ่อแม่ น้อง ๆ และใคร ๆ

ต้องป้องกันความเสี่ยงจากการเจ็บป่วย

ต้องมีการสร้างทรัพย์สิน ทั้งบ้าน รถ ความมั่นคงต่าง ๆ

และต้องสามารถดูแลตนเองหลังการเกษียณอายุการทำงาน

ทั้งหมดคือค่าของแต่ละคนที่ต้องใช้ความรู้ ความสามารถสร้างให้เพียงพอ ที่ไม่ใช่พอแค่ตัวเอง ยังต้องพอกับการทำหน้าที่ของตนเองและอนาคตด้วย