วิชาการตามไม่ทันวิชาชีพ

วิชาการหมายถึงความรู้สาขาวิชาต่าง ๆ ที่ใช้จัดการเรียนการสอน รวมถึงการทำวิจัยเพื่อการลงตีพิมพ์เผยแพร่ แต่ไม่ได้นำมาใช้งานให้เกิดมูลค่าจริง

ส่วนวิชาชีพ คือการใช้วิชาความรู้เพื่อการประกอบอาชีพ เพื่อให้เกิดรายได้เป็นค่าครองชีพ หรือทำมาหากิน หรือเลี้ยงตน

ในการเรียนการสอนปัจจุบันของไทย ที่เป็นการเรียนจากห้องเรียน ตำรา หนังสือ แหล่งความรู้ดูงาน ที่เป็นการเรียนรู้แต่วิชาการ ที่ไม่มีการใช้ประกอบอาชีพจริง

ผู้สอนส่วนใหญ่ไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานจริง จนเรียกได้ว่าตามวิชาชีพไม่ทัน ไม่เข้าใจการใช้วิชาการเพื่อวิชาชีพจริง ยกเว้นสาขาวิทยาศาสตร์สุขภาพ แพทย์ พยาบาล

อาจารย์มักเป็นการเรียนรู้จากการอ่าน การทำวิจัย แต่ไม่มีประสบการณ์ใช้งานจริง จึงสร้างค่างานไม่ได้

และเมื่อให้ทำงานเพื่อให้ได้เงินให้คุ้มค่าก็ทำไม่ได้ ทำให้การเรียนการสอนไม่สามารถใช้งานได้จริง เพราะผู้สอนก็ไม่เคยทำ จนตามไม่ทันเทคโนโลยีทางการค้า

การเรียนปฏิบัติการก็เป็นแค่การทำตามหลักสูตรไม่ใช่การใช้งานจริง

หลายครั้งที่หลายท่านต้องการให้ผลิตบัณฑิตเป็นผู้ประกอบการ จึงเป็นไปได้ยากเพราะหลักสูตรไม่มีต้นแบบที่เป็นธุรกิจจริงให้เรียน การเรียนแต่วิชาการ ไม่มีความเสี่ยง ไม่มีการแข่งขันทางธุรกิจ  มีแต่ความรู้ที่เป็นนามธรรมที่ไม่ต้องรับผิดชอบต่อความเสียหาย รวมทั้งเลี้ยงตัวเองก็ไม่ได้

หากต้องการใช้วิชาความรู้ สถาบันการศึกษา คณะวิชา ต้องใช้ความรู้ทำงานประกอบอาชีพจริง ไม่ใช่แค่ผู้รู้จัดอบรม ต่าง ๆ

วิศวะโยธาต้องเปิดธุรกิจก่อสร้าง สาขาบัญชีก็ต้องเปิดสำงานบัญชี สาขานิติศาสตร์ต้องเปิดสำนักงานทนายความ ฯลฯ

ในทุกสาขาชีพที่ต้องทำธุรกิจจริงเช่นเดียวกับคณะแพทย์ ต้องมีโรงพยาบาลและมีคณะพยาบาลมาร่วมให้บริการพยาบาลพร้อมการผลิตพยาบาล จึงทำให้ความรู้วิชาการตามวิชาชีพได้ทัน และยังทำให้เกิดรายได้จริง

ผู้เรียนก็สามารถทำงานจริงได้ด้วยและสามารถคิดเป็นค่าตอบแทนแทนการกู้ยืมเงินในการเรียน

นี่คือจุดท้าทายการจัดการศึกษาในยุคศตวรรษที่ 21 คือการเรียนจากการทำอาชีพจริง ไม่ใช่แค่กิจกรรมการเรียนวิชาการเท่านั้น ที่ทำให้วิชาการตามวิชาชีพไม่ทันคือทำมาหากินเองไม่ได้