วิจัยไทยไปไม่ถูก ไม่ถึง และไม่ทัน

จากการสังเกตการทำวิจัยของไทย มีประเด็นปัญหาที่ไม่สามารถนำผลการวิจัยมาใช้พัฒนาประเทศได้เกิดจาก 3 ประเด็นแรก

ประเด็นคือไปไม่ถูก เพราะเป้าหมายการทำวิจัยส่วนใหญ่ในหน่วยงานการศึกษา มักไม่ใช่การนำไปสู่การการพัฒนาประเทศ มักทำตามหลังวิจัยต่างชาติด้วยการตรวจเอกสารจากวารสาร ตำราต่างชาติ ที่ไม่ใช่ประเด็นที่นำมาใช้กับประเทศไทย

รวมทั้งระบบและผู้ทรงคุณวุฒิการนำไปในต่างต่างชาติ เน้นการตีพิมพ์นานาชาติ ผู้ทรงคุณวุฒิมักยกตัวอย่างการพูดการอภิปรายที่อ้างอิงแต่ต่างชาติ โดยเฉพาะยุโรป อเมริกา หรือพูดทั่ว ๆ ไป คือลอกเลียนต่างชาติมา

ที่แปลกคือ พอนักวิจัยทำตามก็มาระแวงตรวจสอบว่าผิดการคัดลอกทางวิชาการ แต่ผู้ทรงคุณวุฒิพูดอ้างอิง อังกฤษ อเมริกา ฝรั่งเศส เยอรมัน ฯลฯ ตลอดเวลา ที่หาการอ้างอิงไทยเกือบไม่เจอ แล้วจะพัฒนาประเทศได้อย่างไร

ดังนั้น ผลที่ออกมาจึงได้แต่ตีพิมพ์นานาชาติ ใช้ไม่ได้จริงกับประเทศ เพราะไม่ได้มุ่งเน้นเป้ากับการใช้ประโยชน์กับประเทศ

ส่วนที่สอง คือการไปไม่ถึง เป็นการไปไม่ถึงสาระที่แท้จริง ด้วยการตรวจเอกสารแต่นานาชาติ ไม่อ่านงานของไทย ทำให้หาความรู้ไปไม่ถึงอดีต ว่าเคยมีเคยทำอะไรไว้ ทั้งนี้เพราะระบบจากทิศทางและกระบวนการที่เน้นนานาชาติ ทำให้ขาดความเอาใจใส่ในประเด็นเนื้อหาสาระของไทย นอกจากแค่อ้างคำสวยหรูว่า ภูมิปัญญาไทย ที่ความจริงไปไม่ถึงปรัชญา สาระที่แท้จริง

ส่วนที่สามคือไปไม่ทัน เป็นการไม่รู้จริง ไม่แม่นในเรื่องที่ทำวิจัย แต่เน้นแค่ได้ทำวิจัย ทำให้อ่านน้อย ค้นคว้าน้อย

การไม่แม่นในทฤษฎี หลักการ เนื้อหาสาระ ทำให้ไม่แตกฉานในการคิดวิเคราะห์หัวข้อวิจัย การใช้ผลให้เกิดประโยชน์ได้จริงการไปไม่ทันอีกด้านคือ ศึกษาค้นคว้าน้อย ตามไม่ทันความรู้ใหม่ ๆ เทคโนโลยีใหม่ ๆ

การทำวิจัยของไทย มักเป็นแค่การทำวิจัย ไม่ได้มุ่งเน้นการพัฒนาประเทศ ที่สำคัญคือไม่พัฒนาไทย ไม่ยกการทำให้ไทยเป็นที่รู้จักในนานาชาติ แต่เน้นการลบความเป็นออกด้วยการลอกเลียน ทำตามนานาชาติ

หากไม่ไปให้ถูก ให้ถึง ให้ทัน ก็ไม่มีวันไปถูกทาง ที่ต้องหันมาพัฒนาไทย ยกสิ่งดี ๆ ของไทยให้เกิดค่าให้นานาชาติรู้จัก แทนการทำตัวเลียนแบบนานาชาติที่ไม่มีวันเป็นจริง