ค้าขายต้องเป็นคนไทยใจดี

ได้สังเกตคนไทยมีนิสัยแตกต่างกันระหว่างการให้ของ กับ การขายของ

คนไทยเป็นคนใจดีที่ให้ของแก่ใคร มักให้แต่ของดี ๆ บางครั้งดีกว่าที่ตนใช้เอง กินเอง เพื่อให้ได้รับความยินดีนิยมชื่นชอบจากผู้รับ และของที่ไม่ดีมักไม่กล้าให้เกรงว่าคนรับจะได้ของไม่ดี

แต่กับของซื้อของขาย มักจะเสียดายของ ของไม่ดี ของจะเน่าจะเสีย ของมีตำหนิจะหลอกขาย รวมทั้งการฉวยโอกาสขายราคาแพงกว่าปกติ โดยเฉพาะกับลูกค้าจร นักท่องเที่ยว ที่คิดว่าคงไม่มาเป็นลูกค้าอีก หรือไม่เสียเวลามาเอาเรื่องเอาราวเรียกร้องความเสียหาย

ซึ่งเป็นการคิดที่ผิด เพราะเป็นการตัดอนาคตตัวเอง ที่ทำให้คนไม่กล้าซื้อของเพราะกลัวถูกหลอก การไปบอกต่อเล่าสู่กันฟังก็ทำให้คนระวังไม่กล้าซื้อสินค้า หรือจนกระทั่งไม่กล้ามาอีก เพราะเป็นการผิดทางการตลาดที่ต้องรักษาลูกค้าให้กลับมาซื้ออีก และช่วยไปประชาสัมพันธ์บอกต่อว่ามีอะไรดีที่เป็นการเพิ่มลูกค้าใหม่

การให้ของดีแก่คนอื่นนั้นเป็นนิสัยที่ดี แต่การขายของที่ไม่ดี ไม่มีคุณภาพ โดยเฉพาะการโกง เอาเปรียบสร้างความผิดหวังให้ลูกค้า เป็นการนำความเสื่อมเสียมาสู่ตนเอง สู่อาชีพ สู่ชุมชน และประเทศ

การทำการค้าขายให้เกิดความยั่งยืน ต้องสร้างสิ่งดี ๆ สร้างความประทับใจให้ลูกค้า คนรับบริการ เพื่อรักษาลูกค้า เพิ่มลูกค้า ไม่ใช่เอาเปรียบลูกค้า ฉวยโอกาส ที่ทำให้ลูกค้าหาย ลูกค้าใหม่ไม่มาหากรู้ว่าจะถูกเอาเปรียบ ถูกโกง

อยากเห็นคนไทยใจดีทั้งการให้ของดี ๆ แก่ใคร ยิ่งของขายยิ่งทำให้ลูกค้าประทับใจขายแต่ของดี ๆ จะได้มาเที่ยว มาอุดหนุนใหม่ตลอดไป และยังเป็นการสร้างความประทับใจความเป็นไทยและส่งเสริมการท่องเที่ยวอีกด้วย

เพื่อการประกันคุณภาพความเป็นคนไทยใจดี