ช่วยกันลดความสูญเปล่าอาหาร

องค์การสหประชาชาติ รายงานว่า โลกมีอาหารที่สูญเปล่ามีมูลค่าปีละ ประมาณ 750,000 ล้านเหรียญอเม 

ริกา หรือ 22.5 ล้านล้านบาท ประมาณสิบเท่าของงบประมาณแผ่นดินของไทย

การสูญเปลา หมายถึง อาหารไม่ถูกใช้ ทั้งไม่กินและกินไม่หมด ทั้งอาจตักมามากเกิน หรือไม่ได้ใช้ เช่น พริกน้ำปลาถ้วยเล็ก ๆ ที่ส่วนใหญ่จะเหลือไม่ถูกรับประทาน หรือทานไปเล็กน้อย

ส่วนอาหารที่ อาจสั่งมากเกินรับประทาน คิดว่าจ่ายเงินแล้วไม่กินก็ไม่เป็นไร เพราะคนอื่นไม่ได้เสียอะไร 

การคิดความสูญเสียเป็นเพียงค่าอาหาร ความจริงกว่าจะได้อาหารแต่ละอย่าง ต้องผ่านกระบวนการผลิต ใช้พื้นที่ ทรัพยากร ดิน น้ำ พลังงาน แรงงาน มากมาย

อย่างข้าว กว่าจะปลูกต้องใช้ค่าวิจัยพันธุ์ข้าว เมล็ดข้าว ปุ๋ย ที่ดิน น้ำ แรงงาน พลังงานไถหว่าน ดูแล เก็บเกี่ยว 

การขนส่ง การสี การบรรจุหีบห่อ กระจายสินค้า

การหุง การปรุง จนเป็นอาหารพร้อมรับประทาน

ยิ่งการผลิตสัตว์ ต้องเสียพลังงาน ปัจจัยการผลิตเพิ่มขึ้น นอกจากอาหารสัตว์ต้องมาจากพืช เช่นข้าวโพด และอื่น ๆ ที่ต้องใช้ปัจจัยการผลิตเพิ่มกว่าอาหารจากพืช

ซึ่งกินอาหารเหลือ ตักมาเกินความจำเป็น คือการทั้งสูญเปล่าและสูญเสีย 

ทางแก้เป็นหน้าที่ของทุกคน ต้องทานอาหารอย่าให้เหลือ ทานไม่หมดก็อย่าตักมา อย่าสั่งอาหารฟุ่มเฟือย เพราะทุกอย่างในการผลิตเป็นของทุกคน 

การกินให้หมด ดูเหมือนจะลดการสูญเปล่า แต่หมดด้วยการกินเกินก็มีปัญหาต่อสุขภาพ และเป็นภาระในการเอาออก ลดน้ำหนักเช่นกัน ทางที่ดี ควรกินแต่พอดี ตักแต่พอดี 

การกินการใช้อย่างพอดี ต้องทำให้เป็นนิสัย และเป็นแบบอย่างแก่คนรุ่นต่อ ๆ ไป ด้วย ทำไม่ยาก แต่ต้องช่วยกันทำ และทำจริง