คนอวดเก่งคือคนเก่งที่น่าเวทนา

มีคนจำนวนมากมีความสามารถสูง ทั้งการเรียนรู้ และการหาความรู้ แต่น่าเวทนาที่นำความรู้มาใช้ให้เกิดประโยชน์ไม่เป็น

- คนมีความความรู้ ความสามารถ แต่เอาไปทับถมคนอื่น ดูถูกคนอื่น จึงไม่มีใครยอมรับในความเก่งนั้น

- คนมีความรู้ ความสามารถ แทนที่จะนำไปสร้างสรรค์ความเจริญ แต่กลับนำไปถ่วงความเจริญ ไปทักท้วงทำให้เสียเวลา ทั้ง ๆ ที่ผลการทักท้วงนั้นให้ค่าไม่แตกต่างกัน

- คนมีความรู้ ความสามารถ แต่ไปนำใช้ตำหนิคนอื่น แต่งานของตนกลับไม่ใส่ใจทำให้ดี ที่ไปตำหนิคนอื่นกลับปรากฎในงานของตนตลอดเวลา ประเภทว่าแต่เขา อิเหนาเป็นมากกว่า จึงไม่ได้รับการยอมรับนับถือ

- คนมีความรู้ ความสามารถ แทนที่จำจะนำไปสร้างคน สร้างงาน แต่กลับนำไปทำร้าย ทำลายคนอื่นให้หมดกำลังใจ นอกจากหาประโยชน์ไม่ได้ ยังเป็นผู้ทำลายอีกด้วย

อย่างที่บอกว่า คนเหล่านี้เป็นคนเก่ง แต่ใช้ความเก่งให้เป็นประโยชน์ไม่ได้ ดูเหมือนตั้งใจดี แต่ลืมวิธีการที่ดี เป้าหมายที่ดี จึงไม่เป็นที่ยอมรับ จนสุดท้ายเป็นที่น่ารังเกียจ จึงเป็นที่น่าเวทนา ที่มีของดีกลับไม่มีใครชอบ

การแก้ วิธีนั้นไม่ยาก

• ก็เพียงนำส่วนหลังคำว่า “แต่...” ออก
• เปลี่ยนเป้าหมายวิธีการ เอาคำว่า “อวด” ออก เอาความเก่งมาพัฒนางาน สร้างค่างาน ช่วยคนอื่นให้เก่งงาน 
• จะเปลี่ยนจาก “เวทนา” เป็น “ชื่นชม” ที่มีคนอยากให้ช่วย อยากทำงานด้วย แทนการเดินหนี

ชีวิตคนเกิดมา หาใช่การแสดงว่ามีอะไรไว้อวด แต่ต้องทำตัวให้มีให้เกิดประโยชน์ คือ ค่าของคน

การอวดเก่ง คือ การลดค่าของคน จึงน่าเวทนา หาใช่น่ายอมรับ ชื่นชม