คุณภาพการศึกษาไทย เพราะอะไรจึงตกต่ำ

เหตุเพราะ

• การศึกษาไทย เน้นที่ระบบการศึกษาที่ไม่สอดคล้องชีวิตจริง และการใช้งานจริง จึงใช้เวลา ค่าใช้จ่ายไปกับการเรียนกับสิ่งที่ไม่ได้นำไปใช้  แม้แต่คุณธรรม จริยธรรม การปฏิบัติตนที่เรียนวิชาแบบ แต่ในการปฏิบัติของสังคมจริงเป็นอีกแบบ ทำให้ผู้เรียนเรียนเพื่อสอบไม่ใช้กับชีวิตจริง เพราะไม่เหมือนกัน

• มีที่เรียนมาก จนไม่ต้องแข่งขันกันเข้าเรียน สมัยก่อนการเข้ามหาวิทยาลัยต้องสอบแข่งขัน ถูกคัดเลือก ทำให้เกิดการแข่งขันคัดผู้มีความสามารถจริง ๆ สมัยนี้ก็มีการสอบคัดเลือกแข่งขัน แต่เป็นการแข่งขันที่ไม่เข้มข้น หย่อนกติกา เพราะไม่หย่อนก็ไม่มีผู้เข้าเรียน และตัวชี้วัดจำนวนผู้เรียนต่อผู้สอน บางที่มากไป บางที่ต่ำไป เกณฑ์ก็สูงกว่าสากล ซึ่งต่างคนต่างดันทุรังทำกันไป เพราะไม่สามารถคิดเองความสภาพจริงได้ 

• จำนวนผู้เรียนต่อผู้สอนไม่สมดุล บางที่ผู้เรียนมากไป อย่างชั้นเรียนเป็น 100 คนขึ้นไป จะหวังคุณภาพจากอะไร แต่บางที่ก็มีผู้เรียนไม่กี่คนแต่ผู้สอนต้องรับผิดชอบหลายห้อง หลายชั้นเรียน

• ยังผิดเพี้ยนของระบบ เช่นแข่งกันให้คะแนนเฉลี่ยนสูง ๆ เพื่อไม่เสียเปรียบในการคัดเลือกขั้นต่อไป ที่เรียกว่า เกรดเฟ้อ กับระบบ admission

ลามถึงระดับอุดมศึกษา วิชาไหนเรียนยาก เรียนมาก คะแนนตามจริง มีผู้เรียนจำนวนน้อย ถูกตีค่าไม่คุ้ม มีปัญหาภาระงานของผู้สอน ทำให้ต้องปล่อยคะแนน หลายวิชาได้ A B แต่ใช้งานไม่ได้  

• ค่านิยมสังคมไทย ให้ค่าแค่ใบปริญญามากกว่าให้ความรู้ ที่นำไปใช้จริง

• คนทำนโยบาย มุ่งแต่กระบวนการ ปริมาณ มีผู้จบการศึกษาในสัดส่วนสูง ไม่เน้นคุณภาพจริง ทุกคนต้องผ่านหมด เพราะไม่ผ่านผู้บริหารมีความบกพร่อง ผู้สอนมีข้อบกพร่อง ผู้ปกครองเสียหน้า ต่างจากสมัยก่อนที่ใครที่ไม่ผ่านสายสามัญ ก็ไปสายอาชีวะ วิชาชีพ แต่ปัจจุบันทุกคนมุ่งสายวิชาการ แม้แต่คนที่ไปทางสายวิชาชีพแล้ว

• คนทำนโยบายไม่ได้พัฒนาการศึกษาที่แท้จริง เรียกว่า สักแต่ทำ ทำให้มีความพร้อมไม่เท่าเทียมกัน ทั้งโรงเรียน อุปกรณ์  ผู้สอน ขนาดชั้นเรียน สาขา ความรู้ ความชำนาญของผู้สอน  

• การผลิตครู เน้นกระบวนการ เรียนนาน ขาดความรู้  พื้นฐานไม่แน่น

• มีปัญหาการสร้างครู จิตวิญญาณความเป็นครู  จึงสอนเป็นหน้าที่ สอนเป็นวิธีการสอน ไม่ใช่สอนมุ่งเน้นพัฒนาคน

• ระบบความก้าวหน้าของครูไม่ตรงกับภารกิจ การสร้างผลงานที่ไม่ใช่หน้าที่จริง ผู้ทำหน้าที่จริงกลับไม่สามารถใช้ได้


ที่กล่าวมา จะเห็นว่า ระบบมั่วไปหมด ทั้งความพร้อม ขนาดชั้นเรียน  การคัดเลือก การให้คะแนน การวัดการประเมินผล ระบบการประเมินคุณภาพ รวมไปถึงระบบการเมือง

ที่เปลี่ยนรัฐมนตรี เลขา ผอ. ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป  ๆ มา ๆ จนไปไม่ถูกว่าจะไปทางไหนกัน  ดูอย่างระบบประกันคุณภาพให้ทำไปสี่ปี แต่มาเปลี่ยนตัววัดเอาปีที่ 5 วัดแล้วก็ยังเปลี่ยนอีก วัดกันทีก็วิ่งหา ทำหลักฐานกันมั่วไปหมด จึงหาของจริงไม่เจอ เพราะที่ทำไว้ เตรียมไว้อย่างหนึ่ง แต่วัดอีกอย่าง ?? เหมือนเดิมทำตุ๊กตาสีเขียว แต่พอจะวัดบอกเป็นสีแดงก็แค่นำตุ๊กตาสีเขียวมาทาสีแดง ทำให้เสียเวลาไม่รู้ว่า สีเขียวหรือสีแดงดีกว่ากัน ทำให้หมดแรงกับการทาสี และเสียค่าใช้จ่ายต้องทาทั้งสีเขียวสีแดง คนตรวจกก็ดูสีแดงใช้ได้ ทั้ง ๆที่รู้ข้างในสีเขียว

• คนทำการจัดการระบบการศึกษาไม่เข้าใจความแตกต่างของคน การพัฒนาของคนตามอายุ ไม่แยกว่าใครถนัดอะไร วิทย์ ศิลป์ ทั้งๆ ที่มีกรอบผู้เรียนเป็นสำคัญ แต่ระบบกลับไม่แยกกันเช่นสมัยก่อน จึงมั่วกันไป แยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร สอนก็ยาก เรียนก็ยาก

ต้องแก้ระบบการจัดการ เพราะ พ.ร.บ. การศึกษากำหนดไว้ได้ดี แต่ผู้นำไปใช้ไม่เข้าใจ  

หากไม่รีบแก้คงด้อยคุณภาพไปเรื่อย ๆ เหมือนกับที่ผ่านมา ซึ่งวันนี้จะเห็นภาคธุรกิจ ระดับบนเป็นต่างชาติ ระดับแรงงานก็ต่างชาติ เพราะคนไทย เป็นหัวก็ไปไม่ถึง เป็นระดับล่างก็ไม่สู้  เป็นระดับกลางที่ถูกจ้างต่ำกว่าปริญญา 

ก็ยังไปทราบว่า ใครจะเป็นผู้แก้ ที่ผ่านมายิ่งแก้ยิ่งแย่ลงทุกที  อย่างสร้างหลักสูตรครู 5 ปี แทนเป็น 4 +1 คือ นำผู้จบปริญญาตรีสายวิชาการ วิชาชีพมาต่อการสอน ซึ่งจะได้ผู้สอนที่แน่นวิชาการ ใช้เวลาและงบประมาณน้อยกว่า

เป็นเรื่องที่แปลก ที่รู้เหตุแต่แก้ไม่ได้ และยิ่งแก้ยิ่งผิด คงเป็นความไม่มีคุณภาพของคนแก้ ค่านิยม หรือถูกอะไรสาบแช่ง