ขอบคุณที่รับฟังกันบ้าง

นานแล้วที่ไม่ได้มาบันทึกในบ้านหลังนี้

แต่เมื่อแวะมาคราใด ก็ยังได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นเสมอมา

จากสถานะการณ์ที่บังคับให้ผมต้องเพิ่มชั่วโมงสอน ทำให้มีโอกาสกลับมาใช้บริการของห้อง KE 208 ของบ้านตะวันออก ที่มีชั่วโมงว่างพอให้ใช้บริการได้

เมื่อเข้าไปในห้องสอนชั่วโมงแรก ผมก็งงเหมือนแมวหลงถิ่น เพราะไม่รู้ว่าจะเปิดคอมพิวเตอร์อย่างไร กดสวิทช์ power ไปแล้วก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าจะเปิด LCD อย่างไร สักพักน.ศ.ก็มาช่วยดูและบอกว่า มี cut out ซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน

ผมก็รู้สึกว่า เราค่อนข้างจะละเลยเรื่องการให้บริการที่อำนวยความสะดวกแก่ลูกค้า แม้การเสียบ thumb drive ก็ต้องไปเสียบช่องข้างหลังเพราะช่องหน้าใช้ไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่คอมพิวเตอร์ก็เป็นของใหม่

เมื่อสอนไป ผมก็ต้องใช้กระดานเขียน white board ก็พบว่าปากกาที่ใช้เขียน ไม่มีซักด้ามเดียวที่สามารถใช้เขียนได้ ผมก็ต้องเดินไปขอที่ห้องธุรการ พร้อมความหงุดหงิดที่เพิ่มทวีคูณ

จบชั่วโมง ผมก็เดินไปพูดเสียงดังมากในห้องธุรการว่าทำไมไม่จัดการดูแล เรื่องเหล่านี้ให้ดี

ชั่วโมงถัดมา มีปากกาให้เขียนแบบให้เป็นกล่อง มีที่เสียบ thumb drive ที่พ่วงมาด้านหน้า ทีป้ายบอกว่า cut out ซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน และอีกชั่วโมงถัดมา ก็มีกล่องใส่ปากกาเขียนไวท์บอร์ดและมีป้ายบอกชัดเจน

ผมก็ต้องขอบคุณที่ช่วยดำเนินการให้ แต่สิ่งที่ผมอยากบอกต่อก็คือ เราควรมีความคิดการอำนวยความสะดวกเพื่อให้การทำงานของเรามีประสิทธิภาพมากขึ้นต่อไป โดยต้องเข้ามาคิดในมุมของผู้ใช้บริการให้มากขึ้น และทำอย่างต่อเนื่อง เป็นระบบทั้งภาควิชาฯ มิใช่ทำเพราะทนเสียงผมบ่นไม่ได้ (ฮา)

อีกปัญหาเล็ก ๆ ที่ผมเห็นเป็นปีแล้วก็คือ ชอล์คสีที่ใช้เขียนในห้องเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สีเหลืองหายากมากทั้งที่ตึก A และตึก S เหลือแต่สีเขียว ฟ้า แดง ซึ่งไม่มีผู้ใช้ เพราะนักศึกษาจะมองไม่เห็นหากใช้สีเหล่านี้ ผมก็เดาว่าคงไม่มีใครแจ้งไปยังผู้ดูแล และผมก็เดาอีกว่า คงไม่มีผู้ดูแลมาเดินดูรายละเอียดเหล่านี้ เราขาดการ PDCA ในเชิงปฏิบัติ ปัญหาก็คือผู้ซื้อไม่ได้ใช้ ผู้ใช้ไม่ได้ซื้อ ผมเองก็ไม่ได้แจ้งปัญหานี้ไปยังคณะฯ เพราะบุคลากรคณะฯ จะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย และผมซึ่งเป็นผู้แจ้งจะเป็๋นคนจู้จี้ขี้บ่นไปแทน แต่ผมก็ยังเชื่อว่า การใช้สีชอล์คที่ต่างกัน จะทำให้นักศึกษาเข้าใจได้ง่ายขึ้น เทอมที่ผ่านมา ผมเดินออกไปหาชอล์คสี สีเหลืองที่ห้องเรียนตึก S ทุกห้อง แต่ไม่พบว่ามีเหลือที่ห้องใดเลย คำถามในใจก็คือ มีการดูแลและเติมสิ่งที่ขาดหายไปอย่างเป็นระบบหรือไม่

เราจะสร้างค่านิยม ที่เน้นการสร้างงานที่มีคุณค่า มากกว่าการทำงานให้ผ่านพ้นไปวัน ๆ ให้แก่บุคลากรของเราได้อย่างไร?

ผม..เอง (แมวขี้บ่น)